Gönderi
“Keder bir varoluş durumu. Hiç değişmiyor, taş gibi oracıkta oturuyor.”
Kapakta üç çocuğa karşılık gelen üç balık var. Ve kitabın içinde canlı canlı kızartılan bir balığın tahammül edilmesi güç anlatısı. Bu kitabı özetle deseler sadece bunu söyleyip kenara çekilirdim.
Kitabın son sayfalarında okuru, ona ağlama molası verdiren bir infilak noktası bekliyor. Buraya kadar insana o kadar dehşetcengiz bir olay yok gibi görünüyor. Bildiğimiz ve “aman canım hangimiz yaralanmadık ki bu kadar?” dediğimiz meseleler yani. Öyle mi?
-Kurallara dayalı ama kuralların asla net ve tutarlı olmadığı bir çocuk yetiştirme modelinin tekinsizliğiyle korkutulmuş,
-alkolik ebeveynlerin her an patlayacak bir öfkenin gölgesinde kendi haline bıraktığı,
-sevgisizlik ve ilgisizlikle cezalandırılıp, hayat boyunca doldurulması mümkün olmayacak bir boşlukla parçalanan üç çocuk.
Çoğumuz için sıradanlaşan bu çocukluk yaralarının insanın ruhunu nasıl çizik içinde bıraktığını, kursakta kalan küçücük heveslerin birikip yutkunmayı nasıl zorlaştırdığını, ana babaların çok az şey yaparak bile çocuklarını nasıl yavaş yavaş öldürdüğünü, İskandinav edebiyatının kendine has sakinliğiyle anlatıyor yazar. Ve işte, bundan daha dehşet verici ne olabilir ki sorusuyla kalakalıyorsunuz.
Anlatım tekniği de oldukça yaratıcı. Anlatıcı, geçmişin anlatıldığı kısımlarda geleceğe işaret ediyor, geleceğin anlatıldığı kısımlarda geçmişe dönüyor. Zamanda bir yerde sıkışıp kalmışsınız, sonsuz bir döngüde kaybolmuşsunuz gibi hissediyorsunuz. Başınız dönüyor. Ve bunun “Yetişkin hayatını sanki bir parantez içindeymiş gibi sürekli bir durma noktasında” yaşayan Benjamin karakterine verdiği gücü fark edince hayranlık duyuyorsunuz. Bir yazım tekniği düşünün ki, karakterinin ruh halinin kusursuz bir karşılığı olsun.
Akıcı ve yalın, oldukça yalın bir anlatım bekliyor okuru. Koca kitabı deviriyorsunuz, altını çizecek birkaç cümle zor çıkıyor. Benim gibi çok süslü anlatımları okurken yorulan biriyseniz, bu kitap sizi üzmeyecektir. Ama yine benim gibi, bazen durup düşüncelere ve duygulara biraz derinlik kazandırsın, hayata dair bir iki kelam etsin, avucunuza ‘daha güzel ifade edilemezdi” diyebileceğiniz cümleler koysun istiyorsanız, memnuniyetiniz ucundan azıcık kırpılabilir. Bu bir kusur mudur? Bence değil. Olsa olsa okur kaprisidir, ki yaşasın kendimizi şımartma hakkımız.
Keyifle okunsun..
··
1,657 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.