Ethem Baran 'ın #döngeldünya adlı eserini okuduk Kitap Dünyam Günceli Keşfet Ekstra ekibi ile birlikte. Bu yıl birlikte okuyacağımız 30 kitaptan ilkiydi. Eseri, edebî zevki doya doya hissederek okudum. Tanışıp çok sevdiğim bir yazarın kaleminden, bir zamanlar aynı mekânlardan geçmiş biri olarak Ankara sokaklarında geçen öyküler okumak hem de sağlam öykü kurgusuna şahit olmak güzeldi. Yöresel söyleyişler de Anadolu'nun farklı coğrafyalarında yaşasak da aynı ağacın dalları olduğumuzu bir kez daha anımsattı bana benzer kullanımlar sayesinde Her öykü beni bambaşka yerlerden yakaladı, sarıp sarmaladı. Ama en çok hüzünlendiren son öykü oldu. Orada bahsi geçen kaymakama, Atatürk'ün: "Efendiler, hepiniz milletvekili olabilirsiniz, bakan olabilirsiniz hatta cumhurbaşkanı olabilirsiniz fakat sanatçı olamazsınız." sözünü hatırlatma isteği geldi içimden. Son öykünün son cümlesiyle birlikte boğazımda binlerce söz düğümlendi kaldı. Can Yücel ya da Neyzen Tevfik olasım geldi bir an bu minvalde yaşanan tüm olaylar karşısında. Eserden bazı alıntılar : "İlyas sesi duymakla kalmadı, baktı ona. Ses de ona bakıyordu. Yeni doğmuş bir yıldızın parıltısıyla bakıyordu hem de, sızılı bir derenin usuldan akan ışıltısı, yaylaların yorulmak bilmez ipiltisiyle. Sonra bu ses, adı konmamış dağların ardındaki kavruk topraklardan devşirdiği sevda namına, yara namına, hasret, gurbet, kader namına ne varsa getirip bir bozlağın sırtına yıkıverdi. Büyülü bir ayna tutulmuştu sanki uzaktan uzağa. Hapsedilmiş acılar onu çağırıyordu. Aldı katık etti kendi acısına, o acıyla yürümeye başladı. " s.21 "Her kuş uçtuğu gökyüzünü genişletir, yeniden yaratırdı. Bir kuş uçtuğunda yeni bir gökyüzü yaratılırdı. " s.23 "Eve dönerken gökyüzünde yürüyorduk her zamanki gibi..." s.25 " İçinde dolaşıp duran ne çok konuşma vardı. Zaman zaman uykuya yatsa da hep uyanan ama bir türlü ayağa kalkamayan çekingenliği üzerinden atamamış ne çok konuşma." s.35 "... kör hattaki vagonları sisli bakışlarla geçip giden koca bir ömrü yakalamak istercesine izlemeye başlardı.". s.41 "O ise önündeki artıkları yemez, halının yapraklarını, çiçeklerini aralayarak bulduğu yollarda alıp başını giderdi. " s.49 "Bir insan susunca , sesi içinde dolaşmaya başlıyordu. İyice yayılıyordu. Sonunda gözlerde, ellerde, oturuşta, yürüyüşte, ette, kemikte çın çın ötmeye başlıyordu bu ses. Dünyayı anlamak için susmak yetiyordu. " s.58 "Soluğu kesilmiş bir sessizlik sardı çevresine.". s.66 "Sesin olmadığı yerde zaman da çekiliyordu bir köşeye." s.78

Döngel DünyaEthem Baran · İletişim Yayınları · 2019594 okunma

·

247 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Çalıkuşu Habibe