Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.31
Gönderi
Kürk Mantolu Madonna
Uzun illər Sabahattin Ali "Kürk Mantolu Madonna" kitabı ilə rastlaşırdım və bilirdim ki, bir gün mütləq ona da sıra gələcək. Düzü, oxumamışdan öncə internetdə kitabdan olan bir çox hissələr ilə rastlaşmışdım və insanların əfsanələşdirməsi üzərinə olduqca böyük gözləntim var idi.
Roman sıxıcı deyil, Raif Əfəndinin öz dünyasına qapanmış olması, insanlardan qaçması, özündən bəhs etməməsi, insanların səmimiyyətinə şübhə etməsi və digər bir çox xüsusiyyətləri ilə özünü oxuyucu ilə sanki bağlayır. Raif Əfəndini analiz etdikcə, mənim kimi introvert olan birisi ilə necə də bənzər olduğunu görə bilirdim. Bu cəhətdən Raif Əfəndinin qapalı dünyasını görmək, fikirlərinə şahid olmaq məni əsla narahat etmədi.
İndi isə gələk, məşhur "Kürk Mantolu Madonna" olaraq adlandırılan qadın obrazımız, əslində isə adı Maria Puder olan xanıma. Maria da əslində Raif Əfəndidən bir o qədər də fərqlənmirdi, hətta deyərdim ki, kitabı oxuduğum müddətdə Raif Əfəndi ilə qurduğum bağlantıdan daha çox, özümə olan bənzərliyi Mariada görə bildim. Bəlkə də acı taleyinə kədərlənməyim də ondan irəli gəlir. Maria Puderin sonu qədər acı olarmı bilmirəm, lakin ondan fərqli bir sona hazırlaşmıram. Görünür, özünəqapalı olan insanların dünyası sadəcə bir neçə nəfərdən ibarət olaraq yaranır və bu şəkildə də sonlanır.
Roman əslində bir çoxlarının dediyinin əksinə olaraq bir o qədər də yeni hekayə deyil. Yəni bir kişinin başqa bir ölkədə bir qadını sevməsi və ailəsinə görə onu geridə qoyub gəlməsi sadə hekayə gedişatıdır. Gözləntim böyük olduğu üçün Sabahattin Ali qələminə güvənirdim. Daha sonra bəzi araşdırmalar apardım və belə başa düşdüm ki, roman əslində Sabahattin Alinin öz gənclik illərində yaşadığı sevgidən bəhs edir. Əgər bu şəkildə həqiqətən öz şəxsi həyatından bəhs edən bir romandırsa, o zaman romanın sadəliyi məni bir o qədər də təəccübləndirmir. Belə olduğu halda yazarı qınaya bilmərəm. Bir yandan da düşünürəm ki, Sabahattin Alinin yaşamaq və yaratmaq üçün kifayət qədər zamanı olmadığına görə qələminin gücünü də göstərə biləcəyi kifayət qədər bir təcrübəsi də olmadı. Çox təəssüf ki, yazar sərhədi keçərkən yol yoldaşı tərəfindən qətlə yetirilmişdi.
Romanda ən sevdiyim, mövzudan daha çox, səsləndirilən fikirlər idi:
" Dünyada bana hiçbir şey, tabiattan melül bir insanın zorla gülmeye çalışması kadar acı gelmemiştir. "
" “Ben böyleyim„ işte! dedi. “Ben garip bir kadınım... Benimle ahbaplık etmek isterseniz birçok şeylere tahammüle mecbur kalacaksınız... Çok manasız kaprislerim, birbirine uymaz saatlerim vardır... Hülasa arkadaş olduğum kimseler için pek müziç (rahatsız edici) ve anlaşılmaz mahlukum...„ "
" Dünyada sizden, yani bütün erkeklerden niçin bu kadar çok nefret ediyorum biliyor musunuz? Sırf böyle en tabii haklarıymış gibi insandan birçok şeyler istedikleri için... Beni yanlış anlamayın, bu taleplerin muhakkak söz haline gelmesi şart değil... Erkeklerin öyle bir bakışları, öyle bir gülüşleri, ellerini kaldırışları, hülasa kadınlara öyle bir muamele edişleri var ki... Kendilerine ne kadar fazla ve ne kadar aptalca güvendiklerini fark etmemek için kör olmak lazım. Herhangi bir şekilde talepleri reddedildiği zaman düştükleri şaşkınlığı görmek, küstahça gururlarını anlamak için kâfidir. Kendilerini daima bir avcı, bizi zavallı birer av olarak düşünmekten asla vazgeçmiyorlar. Bizim vazifemiz sadece tabi olmak, itaat etmek, istenilen şeyleri vermek... Biz isteyemeyiz, kendiliğimizden bir şey vermeyiz... Bu ahmakça ve küstahça erkek gururundan tiksiniyorum. Anlıyor musunuz? "
" Bu yaşıma kadar mevcudiyetinden bile haberim olmayan bir insanın vücudu birdenbire benim için nasıl bir ihtiyaç olabilirdi? Fakat bu hep böyle değil midir? Birçok şeylere ihtiyacımızı ancak onları görüp tanıdıktan sonra keşfetmez miyiz?... "
" Fakat sevmek? Bunu yapamıyorum... Ne kadar başka olursanız olun, gene erkeksiniz... Ve bütün tanıştığım erkekler bunu, yani kendilerini sevmediğimi, sevemediğimi anlayınca, büyük bir teessür, hatta hiddetle beni terk ettiler... Güle güle... Ama niçin beni kabahatli zannettiler? Kendilerine asla vaat etmediğim, sadece kafalarında yaşattıkları bir şeyi vermedim diye mi? Bu haksızlık değil mi? "
" Bilhassa tahammül edemediğim bir şey, kadının erkek karşısında her zaman pasif kalmaya mecbur oluşu... Neden? Niçin daima biz kaçacağız ve siz kovalayacaksınız?.. Niçin daima biz teslim olacağız ve siz teslim alacaksınız? Niçin sizin yalvarışlarınızda bile bir tahakküm, bizim reddedişlerimizde bile bir âcz bulunacak? Çocukluğumdan beri buna daima isyan ettim, bunu asla kabul edemedim. Niçin böyleyim, niçin diğer kadınların farkına bile varmadıkları bir nokta bana bu kadar ehemmiyetli görünüyor? Bunun üzerinde çok düşündüm. Acaba bende anormal bir taraf mı var, dedim. Hayır, bilakis, belki diğer kadınlardan daha normal olduğum için böyle düşünüyorum. Çünkü hayatım, sırf bir tesadüf eseri olarak, diğer kadınları mukadderatlarını tabii görmeye alıştıran tesirlerden uzak geçti. "
" Kız arkadaşlarım benimle ahbaplık etmeyi ve fikirlerimi kabul etmeyi zevklerine ve rahatlarına aykırı buldular. Hoş tutulan bir oyuncak olmak, onlara insan olmaktan daha kolay ve cazip geliyordu. "
" Demek ki insanlar birbirine ancak muayyen bir hadde kadar yaklaşabiliyorlar ve ondan sonra, daha fazla sokulmak için atılan her adım daha çok uzaklaştırıyor. "
" Bir insan diğer bir insana bazen hayata bağlandığından çok daha kuvvetli bağlarla sarılabilirmiş. "
" Bazen kendimi bir müddet için unuttuğum, bir insanda kendime yakın taraflar bulduğum oluyordu. Fakat kafama, çıkmaz bir şekilde yerleşmiş olan o korkunç hüküm, derhal kendini gösteriyor; "Unutma, unutma, unutma ki, o sana daha yakındı... Buna rağmen böyle yaptı..." diye beni hakikate davet ediyordu. Herhangi bir kimsenin bana bir adıma kadar yaklaştığını görüp ümitlerle düşsem, hemen kendimi topluyor: "Hayır, hayır, o bana daha çok yaklaşmıştı... Aramızda artık mesafe bile kalmamıştı... Fakat işte, sonu!" diyordum. İnanmamak, inanamamak... Bunun ne kadar korkunç olduğunu her gün, her an hissediyordum. Bu histen kurtulmak için yaptığım bütün hamleler boşa çıktı... "
·
45 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.