Gönderi
76 syf.
·
Not rated
İç ses, diye söylendim
Ve ah dedim sonra,
Böyle ah demeyi beli bükük bir ahlat ağacından öğrendim.
Dallarına salıncak kurardı çocuklar,
Hızlı yaşanan bir hayatın şarkılarıydı salıncaklar.
Meyveleri tatsızdı
Eski bir lanetten dolayı
Herkes dişlerdi acı meyvelerini,
Ve herkes söverdi ona.
İsmini yazardı herkes onun bağrına,
Ah derdi o. Ah!
Bıçağın ucundaydı insanların hafızası
"İnsan unutandır
ve insan unutulmaya mahkum olandır."
Tanrı şöyle derdi o zaman:
Ah!
Ne çok dikeni vardı ahlat ağacının Tanrım,
Ulaşılamazdı,
Sen sarılmak istesen ona,
O sana sarılamazdı.
Ne çok dikenin vardı Tanrım!
Ne çok isterdim,
Sana sarılamazdım.
Ve şöyle derdim o zaman:
Ah!
Satırlarında kesilen nefesim.. okudukça her yanımdan hüzün kokan mısralar ahh! İçinde ne çok acı barındırıyorsun ne kadar okusamda dönüp tekrar sarılıyorum mısralarına..
·
23 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.