Kapitalizm ve Ölüm Dürtüsü Byung-Chul Han son dönemlerde dünyada olduğu kadar Türkiye’de de biz okur severlerin ilgi alanına girmeye başladı. Kitap, bitmek bilmeyen ve hızla devam ettiğini bildiğimiz büyüme ve üretim sürecinin yıkıcı etkisini güzel bir şekilde ele alıyor. Bunu yaparken yazarın etkilendiği isimlerin başta Karl Marx, Martin Heidegger, Michel Foucault ve Friedrich Nietszche olduğunu söyleyebiliriz. Karl Marx burada önemli, çünkü Chul Han bu yıkıcı etkiden bahsederken üretim süreci kadar bireyin kendine yabancılaşmasının da bu süreçte önemli bir durum teşkil ettiğinden bahsediyor. Han burada da Freud’a başvuruyor. Freud ‘’Kültürdeki Huzursuzluk’’ adlı çalışmasında insanın saldırgan bir tutuma sahip olduğundan bahseder ve bu tutumun altında yatan en önemli etmenlerden birisi de aslında ölüm dürtüsünden kaynaklanmaktadır. Chul Han’da buradan hareketle kitapta kapitalizm ve ölüm dürtüsü arasında kavramsal bir ilişki kurmaya çalışmış.
Han eserinde yoğun olarak kapitalizm eleştirinde bulunmuş. Ama bakıldığında kapitalizmin en uç noktası olarak ‘’dijitalleşme’’ kavramını da fırsat buldukça ele aldığını görüyoruz. Bu dijital teknoloji aslında günümüz kapitalist dünyanın en güçlü silahı olarak değerlendirilebilir. Çünkü her ne kadar bu durumu eleştirme ve yenme mücadelesi veren kimseler olsa da onlarda bile bir umutsuzluk havasının hâkim olduğunu söylüyor yazar. Kitabın bir bölümünde ‘’birey, bütüncül bir sömürülüş içerisindedir’’ diyor Han. Haklı da çünkü kapitalizm içerisinde büyüyen dijitalleşme olgusu giderek insanları bir alana hapsetmiş durumda.
Chul Han’ın kitapta bahsettiği bir ‘’zombi’’ kavramı var ki bence bu da kitaptaki en önemli kavramlardan birisi. O yüzden biraz açıklık getirmek gerekir bu konuya. Zombi kavramı hem sinemada hem sosyolojide hem de sanat alanında oldukça kullanılan bir kavram esasında. Yazarın burada zombiden kastettiği şey, içi boşaltılmış, derinliği yok edilmiş ve tüketim nesnesine dönüştürülen modern insanın tasvirinden başka bir şey değil gibi görünüyor. Modern insandan kastımız, sürekli bedensel güzelliğin peşinden koşan, sürekli kendine ve ekrana bakan, like (beğenme) için her şeyi mübahlaştıran insanın baktığımız zaman sadece elinde zihni kalmış gibi görünse de onun da işlevini dijitalleşme ile bilgisayara bırakması olarak açıklanabilir. Kitapta kapitalist dönem ile alakalı giderek artan zombileşmiş bir topluluktan bahsedilse de hala düşünen ve mevcut durumunu sorgulama becerisini devam ettirebilenlerin var olduğunu söylüyor Han. Buradan hareketle bizlere çıkış önerileri de sunuyor aslında. Mesele yeni bir dijital antropolojinin gerekliliğinden bahsediyor. Aynı şekilde dijital sosyal felsefe ve kültür felsefesinin öneminden. Buradan hareketle Han’a göre bizler, dijitalleşme yeni bir zaman yarattıysa, bizler de bu zaman içerisinde daha fazla teori üretmeye cesaret etmeliyiz.
