Şu an rastgele bir gece yarısı kucağımda duran kitaba usul usul akmasını durduramadığım gözyaşlarımın sebebi olan bazı kadınlar var. Ne yaşadığını bilmesemde belki bir kağıdın belkide bir bilgisayarın başına geçip yazmaya başladığın için teşekkürler @maddiemortimer , bu kitabı alıp dünyanın bir ucundan masama getirdiğin için teşekkürler @ ayse_tuba, masamda “ha bugün ha yarın” diye duran kitabı derinden kucakladığın duyguların ve mesajlarınla “okuyalım bakalım” diye elime aldırdığın için teşekkürler @oykumdeniiz , röportajı sayesinde bu muhteşem kadın -Mortimer’la sohbetlerine eşlik ederek onu biraz daha tanıyabildiğim için teşekkürler 
Eylül Görmüş , o her zaman yaşarcasına heyecanlı konuşmasıyla kitabı defalarca anlattığın için teşekkürler @gizemolcy
“ölüm, yaşam, kanser, annelik” gibi bu kadar gerçekçi konuların etrafında gezen, yirmi altı yaşında bir yazardan hem eğilen bükülen kelime oyunları, hem tüyler ürpertici anlatım dili, hem nereye konulacağı bilinemeyen bir aşk. Ölüm zaten kabullenmekte zorlandığım, gerçekliğinden nefret ettiğim bir kavramken kitap birde kendi ölümünü bekleyen bir kadının içine hapsediyor. Bu kadının bedeninde ise annesi ve kızıyla olan iletişimi, yaşananlar/yaşanamayanlar, yaşandıkça tutarsızlaşan aşk, inanç ve tanrı, iki farklı anne figürünün kızına veda edişi ve daha pek çok can yakıcı noktalara parmak basmasını kitap boyunca bir şekilde dayansamda son elli sayfayı kaldıramadım. Bazen Iris oldum ve bir gün veda etmek zorunda olduğum anneme baktım, bazen Lia oldum ve bir gün anne olursam kendi kızıma veda etmek zorunda olduğum geldi aklıma. İçim acıdı acıdı ve tekrar okuduğumda belki anlayamayacağım anlam karmaşası şu yazıyı yazarken artık acıyan göz kapaklarım dayanmaya pes etti ve mecburi istikamet uykuya çekildi.
·
231 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.