Zirveye ulaşan ve zirvede bulunan
Bir çok görüşü deneyimleyen hatta deneyimlerken bu görüşlerin her birini ideoloji seviyesinde savunanan ve nihayet hepsini yadsıyarak özgün fikirler üreten münevverleri okumak demek, okunan münevverle aynı donanıma ulaşmak demek değildir. Hatta bu, onları anlamak demek de değildir. Zira özgün bir fikrin idraki için en asgari düzeyde benzer deneyimlere ihtiyaç vardır. Hatta fikrin kendisi için bilgiden ziyade deneyim desek çok da isabetsiz bir tasvir çizmiş olmayız. Dolayısıyla bir mütefekkiri, o mütefekkirliğin yaratıcısı olan benzer cefaları çekmeden anlamak mümkün değildir.
Yani demek istiyorum ki bir zirveye tırmanarak ulaşmak ile o zirveye gökyüzünden inmek aynı şey değildir. İlkinde zirveye ulaşılırsınız ancak ikincisinde o zirvede sadece bulunulursunuz. Zirvede bulunmak manzaraya bakmak demektir, zirveye ulaşmak ise manzarayı görmek.
Bu haseple denmelidir ki “bir zirveye en dipten ulaşmış olanın manzaraya ve yola dair söylemlerini o manzarada sadece bulunmuş olan anlayamaz.”
Öyleyse bugün aynı deneyimlere sahip olmaksızın ve benzer ruhsal cefayı çekmeksizin Hz Peygamber’i, Atatürk’ü, Cemil Meriç’i, Nurettin Topçu’yu, Nihal Atsız’ı, hatta son dönemde İlber Ortaylı’yı anlamak mümkün değildir. Öyleyse böylesine büyük münevverlerin fikirlerini sefasını sürmek de boş bir hamasettir. Sığ zihin ve okuyucuların hasletidir. Özellikle meraktan ve alakadan yoksun cedel ve çoğunlukla nicelik bağımlılarının başvurduğu bir aşağılık kompleksi tezahürüdür.
Aydınlarımızın onca kaybolmuşluklarının ardından bulduğu yolda bulunuyor görünmek “dini en az dindarlar anlar” sözüyle aynı gerçekliğe sahip bir vakıadır.
Bana göre aydınlarımıza bundan daha fazla zarar veren bir model davranış yoktur. Zira bir fikre, kendisine nüfuz etmeksizin savunandan (ideolojileştiren) daha fazla kimse zarar veremez!
(Din, dinci; Felsefe, felsefeci; bilim, bilimci; özelde Türk, türkçü; İslam, islamcı; Atatürk, Atatürkçü...)
··
127 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.