Bizim evin arkasında bir ormanlık vardı..
Birçok zaman oraya gidip sırt uzanıp ruhumu dinlerdim.
Sırt üstü uzanınca ağaçlardaki kuşlarda insanın dikkatini çekiyor yani..
Üzüldüm yani, bunlar belki aç kalıyordur dedim, tabii ki bunlar birer evham her şeyin rızkı Allah'tan ama yine de böyle bir hassasiyet oluştu.
Gittim marketten buğday aldım.
Ormanın içinde bir yere hep serpiyordum ama gelmiyorlardı..
Birkaç gün sonra birkaç tane indi yemeğe başladı..
Sonraki günler daha çoğaldı, daha çoğaldı derken zamanla bütün kuşlar artık oraya gelmeye başladı.
Ben de artık günlük ortalama 2-3 kiloya yakın buğday serpmeye başladım oraya.
Fakat belediyeye görevlisi sarı yağmurluklu birisi gelince hepsi kaçıyordu.
Ben anladım ki önceden o görevliler onları hep kovalıyormuş oradan, o yüzden kuşlarda zamanla otomatik bir tetiklenme meydana gelmiş.
Ama ben oraya gelince bütün kuşlar elimde buğday olmasa bile beni tanıyor yüzlerce kuş, belki de binlerce kuş ormana daha girer girmez uçuşarak hepsi oraya geliyor toplaşıyorlardı.
Ben anladım ki beni tanıyorlar artık, bana güven duyuyorlar.
Çünkü ben oradan ayrılmadan bir karış ayaklarımın dibine kadar bile gelip, hepsi toplanıp yemlerini yemeye devam ediyorlardı..
İşte niyet her şey demiş atalarımız :)
··
689 görüntüleme
Okurken böyle güzel hissettirdiyse yaşaması bambaşkadır. Olacaksa böyle kuşlu anısı olmalı insanın, öldüren ve yaralayanların aksine.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.