Herkesin okuması gereken bir yol haritası Cemil Meriç Jurnal 1 - 2 Öncelikle jurnale kelime manası ile baktığımızda birini ispiyonlamak, ele vermek manasında belki de yazarın kendi hakkında yaptığı açık seçik itiraflarıdır. Cemil Meriç e göre eseri ‘İçine kafasındaki bütün ışığı doldurup dalgalara fırlatacağı bir şişeye benzetir.’ Bana göre ise Cemil Meriç’in gönül tezgahının yansıması bir nevi bir gergefe hayatını, acılarını, aşklarını, dünyaya bakış açısını kelimeler ve cümleleri ile nazlı nazlı işlemesidir. Türk edebiyatından Hint edebiyatına kadar pek çok konunun akıcı ama derin, çarpıcı noktaları olan bir eserdir. Jurnaller Cemil Meriç için bir tesellidir. Cemil Meriç okuma sevdalısı bir insan olduğu için Okumak onun için yemek yemeden, su içmeden ve havayı solumadan daha öte bir tutkudur. Öyle ki bu tutkusu nedeniyle zayıflayan gözlerini otuz sekiz yaşında kaybediyor. Göz ameliyatı için 1955 yılında Paris’e giden Meriç, oradan da olumlu bir sonuç alamıyor ve yeniden görme umudunu tamamen yitiriyor. Kendisini çaresiz, kimsesiz ve yalnız hissediyor. İşte o dönemde içine düştüğü buhranı ve bunalımı aşmak için “kitap/jurnal--1067”i yazmaya başlıyor. Aralıklarla da olsa bu çabasını yirmi dokuz yıl sürdürüyor. Jurnal 1 ‘in 9.sayfasındaki izah aslında kitabın genel olarak özeti hükmünde . Şöyle diyor Cemil Meriç : ‘Ne garip bir oyuncak şu insan! Yürür, konuşur ve acı çeker. 70 kilodur. Kendisine ve çevresine ait hiçbir şey bilmez. Bir nevi ıstırap makinesi. İplerini başkaları çeker. Hantal ve şapşal bir robot. Neye sevinir bilinmez. Sınırsız olan hayalleri ve acı kabiliyeti. Etten bir kafes ve aciz içinde kıvranan bir ruh. Vücut araba, akıl arabacı. Ama gözleri bağlı arabacının, arabaya hükmeden, atlar… Buda haklı: Var olmak için yok olmak lazım, parça bütüne kavuşacak ki hasret dinsin. Bütün musiki, bütün şiir, bütün aşk, bu bir çuval kemik, bu asi ten, bu aptalca endişeler ne olacak? Ne olacağını bilen var mı? Kader hep oynayamayacağı roller yükler insana ve ıslıklar. Alkış sahtekârların… Bu sözlere ek olarak insanlık adına insanlığın sesi olma yönünden : Ben bu mazlum medeniyetin sesi olmak istiyorum. Korumak istediğim şaheser: insanın kendisi." diyen Meriç, şunu da söyler: "Her aydınlığı yangın sanıp söndürmeğe koşan zavallı insanlarım: Karanlığa o kadar alışmışsınız ki yıldızlar bile rahatsız ediyor sizi!" derken de insanlığa meşale tutuyor.

Jurnal - Cilt 1 - 1955-1965Cemil Meriç · İletişim Yayınları · 20183,054 okunma

·

57 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Furkan Öztürk