Guy de Maupassant öykülerinde keyifli bir hava sunar normalde. Ama bu romanda tam tersi bir durum vardı. Kasvet, hüzün, çöküş ve daha bunlar gibi birçok duygu vardı. Kitabın büyük kısmı ailenin büyük çocuğu Pierre üstünden gitti. Küçük kardeş Jean üstünden giden kısımlar da sanki Pierre’in durumunu pekiştirmek için kullanılan bir basamaktı. Başlarda bize sunulan kötü Pierre, iyi Jean durumuna rağmen ağırlıklı olarak olayları Pierre üstünden sunulması kitaba bambaşka bir hava katmıştı. Okudukça da fark ettik ki Pierre aslında her şeyin ortasında bir başına kalmış bir çocuk gibiydi. Adeta karanlığa terk edilmiş gibiydi. Kendi hayallerinin bir bir kardeşi tarafından gerçekleşmesi zaten ona yeterince acı verirken üstüne bir de ailesinin o malum sırrını öğrendikten sonra adım adım eriyip adeta çökmesini okumak çok hüzünlüydü. Pierre’in üzüntüsü de nefreti de çaresizliği de o kadar yoğundu ki hissetmemek imkansızdı. Tabii bu yüzden onun için üzülmeden de edemiyordu insan. Maupassant adeta psikolojik bir roman nasıl yazılır dersi vermişti. Böylesine şiddetli duyguları bu kadar başarılı şekilde yazıya dökmek hiç kolay bir iş değil çünkü. Gene kitaba dönersek, Pierre’in kardeşiyle ve dolaylı yönden annesiyle yüzleşmesi de kitabın belki de doruk noktasıydı. Zira buradan sonra geleceğe yönelik kararını vermiş ve istemeden de olsa yaşadığı acılar yüzünden olgunlaşmıştı. Jean ile annenin bütün bu ızdıraplara karşı aynı olgunlukları gösterememesi de belki de Pierre’i karanlığa iten başka bir detaydı. Oysa ikisinin biraz daha cesurca tavır alması belki de Pierre için bambaşka sonuçlar verecekti ve Pierre mutlu olacaktı. Ama ne yazık ki gördük ki Pierre dışında herkes sadece kendisi için yaşıyordu. Ve aslında Pierre’in yaptığı fedakarlığın kırıntısını bile yapamayacak zavallı insanlardı.

Pierre ile JeanGuy de Maupassant · Milli Eğitim Bakanlığı Yayınları · 1947229 okunma

·

345 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Alper