Lambayı söndürmeden balkona çıktım.
"... gibi kar
düşer düşer ağlar..."
Oturdum balkonda iskemleye.
Havada çıt yok.
Karanlık bembeyaz.
Uykudayım sanki.
Sanki çok sevdiğim bir insan
korkarak beni uyandırmaktan
yumuşacık dolaşır etrafımda.
Üşümüyordum
Kederim duruluyor
berraklaşıyor.
Odanın camlı kapısından balkona vuran ışık
sıcak bir kumaş gibiydi üstünde dizlerimin.
Ben rehavetli bir mahzunluk içinde
acayip şeyler düşünüyordum :
Feneryolu'ndaki çınar
150 yaşındaymış.
Ömrü bir gün süren böcekler.
Gün gelecek
insanlar çok uzun
çok bahtiyar yaşayacaklar.
İnsanın yüreği ve kafası var...
İnsanın elleri...
İnsan?
Ne zamanki,
nerdeki,
hangi sınıftan?
Onların insanları,
bizim insanlarımız.
Ve her şeye rağmen
yeni bir dünya için yapılan kavga.
Sonra sen
ben
bir kırık küvet
ve benim
kendime karşı duyduğum merhamet...
Kar durdu.
Sökmek üzre şafak.
Utanarak
odaya döndüm.
Nâzım Hikmet
Bu fotoğrafları ve paylaşımı depremden önceki gün çekip paylaşmıştım. Meğerse bu şehrin virane olmadan önceki son güzel günüymüş. Oysa kar ne çok yakışmıştı Malatyaya. Sonrası kocaman bir acı...
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.