.
Şubat'ın 6'sı 04.17 sallanıyorum
Akşamdan kalan baş ağrısı geçmemiş sanırım. Yok hayır her şey sallanıyor deprem oluyor.
Biz hafifçe sarsılıyoruz sadece ama onlar yıkılıyor:
Maraş,Hatay, Adana, Antep,Urfa, Diyarbakır, Adıyaman, Malatya, Kilis, Osmaniye...
İyiyim, haberleri okuyorum çok çok kötü durum.
Adamın biri: "az önce ölen kızımı nerden çıkardınız? Kardeşi de yanında. En azından o sağ olsun."
Kadının biri: "niye gelmediniz niye! 3 evladım öldü."
O sırada yetkilinin teki açıklama yapıyor:
" Hallediyoruz(!)"
Ölüyorlar,donuyorlar,susuzlar...
Ah içimin içi çok acıyor!
Her yer enkaz her yer kıyamet!
Sesimi duyan var mı?;Burdayım; anne!; Lütfenn!...
Ve daha nice çığlık.
Ses yok. Nefes yok. Su yok. Ekmek Yok.yol yok.destek yetersiz. koordinasyon yok. Çok soğuk çok! Kalbim üşüyor.
Enkazların başında Umut dolu bekleyişler, aç, susuz...
Annemin kabak reçeli çok acı bu sabah, her şey acı...
Artçılar devam ediyor ve yine bir artçı!
Yok hayır ikinci büyük deprem! Ah...
Aklım almıyor nasıl Bir acı!
İki küsür milyon tl lüks bir site. Yapılalı iki yıl olmuş. Sözde depreme dayanıklı son derece.gelin görün ki pertt.
Ya malzemeden çalınmış ya kolonlar kesilmiş. Vicdansızlık!
Dükkanlar yağmalanıyor.
Bir taraf aç, yoksul, acınası insanlar
Diğer taraf fırsatçı haysiyetsizler!
Kışlık, battaniye, gıda,vs. Fiyatları katlanıyor. ahlak yoksunluğu
54.saat bir beyefendi,
55.saat bir çocuk ve elinde tüm kalbiyle koruduğu bir muhabbet kuşu,
57.saat minik bir bebek,
69.saat bir baba ve kızı
78.saat bir anne iki çocuğu on beş saatlik bir çalışma sonunda sağ çıkarılıyor.
Bir görevli:"Hayatımın en güzel on beş saatiydi" (sevinç çığlıkları)
Umut etmek hiç bu kadar umut vermemişti!
Ve hayal kırıklığına uğramak hiç bu kadar can yakmamıştı...
Günler geçtikçe ara ara Umut yeşerten kurtarma haberleri gelse de ölümler kat kat artıyor.Acı çok büyük. Geride kalanlar; acı,açlık ve soğuk ile savaş içinde...
Maddi manevi destekler geliyor her yandan.
İçinde azıcık insanlık olan herkes seferber.
Sürekli yardım çağrıları yapılıyor: su, yemek, kıyafet, çadır ve...Ve kefen.
Hiç bu kadar sıkışmamış,
bu denli parçalanmamıştım.
Milyonlarca kimsesiz, evsiz insan.
Acımasız ayaz, artçılar,hipotermi, çığlıklar...
Binlerce can, binlerce yaralı...
Çok üzgünüm.