Sağım ama iyi değilim:(
6 Şubat 2023, gece 4.17, şiddetli bir sarsıntıyla yataktan fırladım. İlk aklıma gelen çocuklardı. Odalarına gidip yataklarından onları nasıl alıp yere attım, üstlerine kapandım bilmiyorum. Bekledim, bekledim, bitsin diye bekledim. Ama boşuna beklemişim. Eşyalar hiç durmadan devrilmeye başlayınca bitti, dedim, buraya kadarmış her şey. 12 kat üstümüze çökecek ve bize ulaşılamayacak. Annemler, dedim sonra. Onların binaları eski, anne anne diye ağlayarak, onları bir daha göremeyeceğimi bilerek depremin bitmesini bekledim. Bittiği an çocuklardan başka hiçbir şey almadan çıktık dışarı. Telefon yok, üstümüzde pijama dışında bir şey yok, ev anahtarı, para kartlar, hiçbir şey yok. Yağmur yağıyor üzerimize. Telefon olmadığı için annemleri arayamıyorum, ben orada yağmur üstüme yağarken kardeşim için annem için ağlarken çocuklarım teselli etti. Üzülme anne, dedi 4 yaşında olmayan kızım. Ev bir daha sallanmayacak, tamir edecekler, iyi olacak, dedi yanağımı sürekli okşarken. Arabaya binebildik neyse ki. Ama deprem hiç durmadı, sürekli, sürekli… Her biri güya artçı ama değil. Hala babamları bilmiyorum. Ardından babamla konuşabildim. Birbirimizi duyamıyoruz çünkü telefon çekmiyor. Babama asla bağırmadım şimdiye kadar. Biz iyiyiz, dedi ama emin olamıyorum annemin sesini duymadan. Kaç kez “annemi ver baba, onun sesini duyacağım” diye ağlayarak sinirle bağırdım bilmiyorum. Onun sesini duyduğumda , kardeşimin, minicik yeğenlerimin iyi olduğunu duyduğumda az da olsa sakinleşebildim. Yanlarına gidemedim çünkü benzin yok, para yok, lanet olası hiçbir şey yok. Sonrasında bir şekilde para bulabildik. Bu sefer de 5 saat benzin alabilmek için sıra bekledik. 5 saat!! Onu beklerken ikinci büyük deprem. Ama artık duyarsızlaşmaya başladım sanırım, hissizleşmek böyle bir şeymiş. Hiçbir şey hissetmedim bu sefer. Benzini aldıktan sonra annemlere giderken yol boyunca gördüğümüz her yer yıkılmıştı. Her yer! Gerçek değil gibiydi, bu kadarı gerçek olamaz! Yıkılan değil ayakta kalan binaları saymak daha kolay artık. 2012 filmini izleyen var mı? Arabada giderken tam anlamıyla o filmin içinde gibiydim. Kıyamet kopuyordu ve biz kaçmaya çalışıyorduk sanki. Son zamanlarda hep felaketlerle baş etmeye çalışan insanları anlatan kitapları okumaya başlamıştım. Onların yaşadığı o dramın her bir zerresini bu sefer okumadım, ben yaşadım. Akşama kadar arabadaydık. Sonra neyse ki sığınacak bir yer bulabildik. Gece uyku mümkün mü? Kabuslarla geçen bir gece. Her an yine sallanıyorum sanki. Bazıları gerçek bazıları değil. Sağ kalan herkesin birkaç tanıdığı ölü, çoğu hala göçük altında, pek çoğunun artık evi yok. Biz sağız ama sürekli birilerinden haber almaya çalışıyoruz. Sürekli birilerinin ölüm ya da yıkım haberini duyuyoruz. Artık hissizleşmeye başladık sanırım. Üst üste 20 kişi iki odada kaldık o gece. Sabah uyanıp markete gitmek için çıktığımızda yumurta ve helva da alın, dedi annem. Arabayla iki saat dolaştık. Marketler kapalı. Açık bir bakkal var, orada neredeyse bir şey kalmamış. Ekmek mi? Ekmek zaten yok. Marketlerin talan edildiğini duymaya başladık sonra. Ne yardım var ne başka bir şey. Her yer enkaz fakat enkazların başında hiç ekip yok, herkes kendi imkanıyla eşini çocuğunu çıkarmaya çalışıyor. Bunu söylemişken… Nagehan… Ah, canım arkadaşım, dostum, kardeşim… Ne zaman olumsuz düşünsem kızardın. Olumlu olmayı öğrenmeye çalışıyordum senden. Beraber daha pek çok yere tatile gidecektik. Planlamamızı bile yapmıştık, o kadar çok planımız varsınlar seninle gerçekleştireceğimiz. Buradaysam senin sayende arkadaşım. Ben senin sayende buradayım ama sen artık yoksun. İnanamıyorum, hala inanamıyorum. Daha acısı ne biliyor musunuz? Minik çocuklarıyla göçük altında kaldığında üçü de sağdı. Ama ekip çok geç geldiği ve geldiğinde de ses gelmesine rağmen üç kez bırakıp gittiği için soğuktan dondular. Üç gün iyi haberini bekledim, üç gün umudumu kaybetmek istemedim. Her ekip gelişinde mutlu oldum, gidişinde kahroldum, üç gün sonra ulaşabildiler cansız bedenlerine. Düşünsenize enkaz altından sesler geliyor ama kurtarabilen yok. Sevdiğiniz orada canını yavaş yavaş yitiriyor ama siz sadece izliyorsunuz. Arkadaşlarım, akrabalarım… Neye üzüleceğimi bilmiyorum. Yaşayacak bir evim yok, can arkadaşım yok, tüm herkes eksik, şehrin kendisi yok. Normal hayata nasıl dönebileceğimizi bilmiyorum, dönebilecek miyiz bilmiyorum. Talan haberleri gelirken insanlıktan çıkmadan normalleşmek istiyorum. Sadece canımızı kurtarabildiğimize sevinebiliyoruz ama nasıl yaşamaya devam edeceğimizi bilmiyorum… Gerçekten normal hayata dönebilecek miyiz? Tekrar normalleşebilecek miyiz? Bilmiyorum. Canınızı sıktım özür dilerim. Bu süreçte destek olan herkese çok teşekkürler🙏
Hiç tanımadığı insanın acısını en derinde hissetmeyi öğretti bu deprem bize. Boğazım düğüm düğüm, sizi teselli edecek bir söz var mı, varsa bile ben bilmiyorum. Sevdiklerinize ailenize sarılın sımsıkı lütfen. Bu yara hepimizin hep beraber iyileşeceğiz,iyileştireceğiz yaralarımızı. Allah yardımcınız olsun.
Geride kalan bizleri uzun süreli travma sonrası stres bozukluğu bekliyor. Afet sonrası mücadele edilecek konuların başında bu geliyor. Şu an için tek acı sığınağımız umut etmek. Bıkmadan usanmadan ayakta kalmaya özen göstermek.
Ve Evet, cevabı o minik yürek vermiş, hepsi geçecek 🙏
Bir ihtiyacınız olursa yazın lütfen, derhal bildirelim.
Depremi vb felaketleri yaşayanlar çok eminim benimle aynı fikirdedir;dünyada tek varlığımız sevdiklerimiz. Bol bol zaman geçirin onlarla, küs olanlar barışın emin olun dünyada dert ettiğimiz şeyler incir çekirdeğini bile doldurmaz.
Çok geçmiş olsun,keşke elimizden gelen bir şey olabilse,Allah sizlere sabırlar versin.
Allah güç kuvvet versin, nasıl toparlarız bilemiyorum, Rabbimden sabır diliyorum, merhamet diliyorum geçmişler olsun, büyük geçmisler olsun ..
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.