Korkmaya hakkım yokmuş gibi hissediyorum. İki depremi de yaşadım. Üstelik ilkinde kardeşimle evde tektik. (Annemler Ankara'da kalıyordu önemli bir sebepten.) Gece neye uğradığımı şaşırarak uyandım. Yaklaşık 1 saat öncesinde yatmıştım ben. Sabah kardeşimi okula göndereceğim diye umarım uyanilieim deyip iki alarm birden kurmuştum... Uyandım evet. Ama çok başka bir şekilde...
Kardeşimle farklı odalarda kalıyoruz. Muğla'da yaşadığımız yıllardan bize refleks olmuş. Sallantı hissettiğimiz an kendimizi yatağın yanına atıp pozisyon alırız biz. Ama işte odasını ve onu göremediğim için, sürekli bağırdığımı hatırlıyorum. "Sakın kalkma, sırtını yatağına yasla. Bitmedi sakın kalkma.. Tutun..." Odamdaki kitaplar yeri boyladığı için, seslerden verdiği cevapları da tam duyamadım tabi.. Bir yandan da kendim olduğum yerde sabit durmaya çalışıyorum.. Yattığım yerden elimi masamın üstüne atıp telefonumu aldım bir tek. Bina çökerse yanımda olsun diye. Çünkü o kadar uzun sürdü ki... Biter gibi olduğu an tekrar başladı üstelik... Durduğundan emin olduğumuz an, telefon mont ve anahtarı alıp çıktık hemen. Nereye gideceğimizi de bilmiyorum o sırada, tek isteğim kardeşimle binadan çıkabilmekti. Dokuz kat. Merdivenler de ine ine bitmedi.. Dış kapıya çıktığımız an bir baktık delicesine yağmur yağıyor.. Tam ne yapsak derken komşumuz gördü. Biliyor annemleri. Bizi aldılar yanlarına hemen Allah razı olsun.. Geceyi arabalarında geçirdik. Sabahladık onlarla. Annemler zaten ertesi sabah dönecekti ama gecesinde haberi alınca çıktı onlar da yola hemen. Öğlene doğru geldiler. İkna edemedim evde kalmamaya. Artçılar olur ama büyük olmaz dediler. İstemiyorum arabada kalalım boşluğa gidelim dedim ama ikna edemedim, çıktık eve. Biraz zaman geçti. Ben hiç uyumadığım için annem de korktuğumu bildiği için gel beraber uzanalım biraz dedi. Yatalı 1 dakika geçti geçmedi, ikinci deprem başladı... Kabus gibiydi. Bilmiyorum biraz daha devam etseydi bina dayanır mıydı. Alt katlarda çatlak var çünkü. Umuyorum sadece sıva çatlağıdır... İkinciden sonra biz Ankara'ya yola çıktık hemen. Çanta için eve çıkmak da ayrı bir şey tabii.. Biz indik, babam 6 şiddetindeki artçıya yukarıda yakalandı.. Bir şey olmadı Allahtan.. Şimdi bunlar gerçekten çok korkunç şeyler. Ben hâlâ üstümden atamadım evdekiler ağlasam da rahatlasam diye bekliyor ama kolay kolay ağlayamıyorum. Arada yokluyor sadece. Bilmiyorum idrak sorunu mu yaşıyorum.. Ki dediğim gibi bir yandan da benim yaşadığım ne ki düşüncesi var. İnsanlar günlerdir soğukta enkaz altında... Bu çok çok daha zor bir durum... Bazı şehirlerde yağmur da değil, kar var... Allahım yardımcıları olsun. Herkese güç kuvvet ve sabır versin inşallah. Paylaşım yapmak, gördüğüm şeyleri yaymak ve dua etmekten başka bir şey gelmiyor elimden şu an. Keşke binalarımız sağlam olsaydı da, her şey çok başka olsaydı. Alacağı paranın derdine düşüp, onca insanın sebebi olanların yatacak yeri yok gerçekten.