Boğazım düğüm düğüm... Konuşamaz hale geldim içim yanıyor gözyaşı dökemiyorum.. hangisine yanayım hangisine tutanayım bilmiyorum. Çocukluğum olan şehrin yıkılıp gitmesine mi, yakınlarımı kaybettiğime mi, duyduklarıma mı, gördüklerime mi?...
İçim yanıyor içim feryad edemiyorum. Şükrediyorum ama ölenleri duydukça daha çok yanıyor içim...
Dün selam verdiklerim bugün toprak altında... Dün gülüp eğlendiklerim gözyaşları içinde... Kimse nasılsın diyemiyorum çünkü iyi değiller biliyorum.. bir süre nasılsın kelimesini lügatımdan sildim artık. İyiyim kelimesine hasret kalacağım...