İnsan hissetmediği bir şeyi anlayamıyormuş .
Sabaha karşı gece 4 suları bir çığlık kopuyor ama sen uyku sersemisin.Önce hafif bir sarsıntı ile başlıyor.Her zaman ki ufak sarsıntı sanıyorsun geçer diyorsun hala yataktasın.Herkes o an dışarı çıkmış.Sen içerde teksin.Seni dışarda sanıyorlar ama sen hala içerdesin.Yataktan fırlıyorsun ama çok geç ikinci sarsıntı çok şiddetli duvardan duvara vuruyor seni ayakta zor duruyorsun.Zaman ölüme akıyordu sanki.İnsanlığın tüm sıfatları yerle bir oluyor.Geriye aciz bir insan kalıyor.Ufak sıyrıklarla atlatıyorsun.Haline şükrediyorsun.İlçe merkezine gidiyorsun şehir diye bir şey kalmamış.İkinci travmayı yaşıyorsun Çığlıklar enkazlardan gelen yardım edin haykırışları.Çok kötü.Sonra Arkadaşlarımızın,hocalarımızın gelen ölüm haberleri.Her günü yarın ölecekmiş gibi yaşayalım.Kibrimizden arınalım.İnsan kalalım.İyilik iyidir.
Çaresizliği dibine kadar yaşadığım bir geceydi.Bir yıl geçti...Zaman yaraları saramadı.Her acı zamanla geçmedi.Bir yıl da geçse on yıl da geçse yaşadığım müddetçe o çaresizliği, mahvolmuşluğu unutabileceğimi sanmıyorum.Olay öncesi kendimi özledim,en çok da kafamı koyup uyuyabildiğim geceleri.Şimdi bir kere daha anladım.Yaşamayan,olayın içinde olmayan hiçbir şeyi anlayamazmış.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.