"Kendine iyi bak. Bir daha hiçbir ana doğurmaz seni." Ahmed Arif'in Leylâ Erbil'e olan samimi aşkının bir kısmını okuyoruz bu kitapta. Onun dilinden, gönlünden, kaleminden çıkmış samimi cümleleri, mısraları okumak bana biraz tuhaf hissettirdi. Mahrem şeylerdir mektuplar, mahremi ihlâl ediyor gibi hissettim kendimi. Ama okumaktan da geri duramadım. Ümitli bir aşk sezdim ben bu mektuplardaki satırlarda, Ahmed Arif hep içten bir "kavuşma umudu" taşımış gibi geldi bana. Karşılık bulsa da böyle sever miydi, bilemiyorum fakat hasretinin kalemine döktürdüklerine bakılınca, karşılıksızken bile ne denli sevdiği anlaşılıyor. ••• İtiraf etmeliyim, bu kitap çok ağır geldi bana, yordu beni. Perişan etti tabiri caizse! Gerçek çünkü bu satırlar, bir kurgu, bir hayal değil. Acı var, sızı var, hasret var. Hem de buram buram! Sanki Ahmed Arif'in yanındaydım bu satırlar yazılırken, sanki derdini dinledim, ağlaştım onunla. Ancak bu kadar içten yazılırdı! ••• Sevgisini, hastalıklarını, ızdıraplarını acınacak bir hal olarak görmüyor, gıpta ediyordu onlarla. Her güzel şeyi Leylâ'sından biliyor, kötü hiçbir hâli, sıfatı ona yakıştıramıyordu. ••• Aralarındaki konuşmalar -en azından Ahmed Arif'in mektupları için bunu söyleyebilirim- çok samimiydi. Leylâ Erbil'in cevaplarını okumayı da çok isterdim, bu bir gerçek! Ama bu kadarı bile aralarındaki samimiyeti anlamak için yeterliydi. Güzel kitaptı, çok içtendi. Severek okudum. Hayattan yorulurken, sevmekten yorulmayan bir adamın sözleri beni oldukça etkiledi. Okumanızı tavsiye ederim. Eminim en az benim kadar etkilenirsiniz. Okumayı düşünen herkese keyifli okumalar diliyorum. :)

Leylim LeylimAhmed Arif · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 201316,4bin okunma

·

115 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Ayşenur