"Doymadım doymadım adını anmağa Oy benim canımın canı canım..." Canım Zekâi; yüreğimin bordo gülü... aklımın, fikrimin, ruhumun Arkadaşı... Her şiiriyle öylesine dokundu ki yüreğimin en uç noktalarına, beni böylesine derinden etkileyen tek şair belki de kendisi. Onunla tanışmam yalnızca 9 yaşında başladı. Ancak tanımıyordum onun güzelliğini dahaca. Yalnızca fotoğrafını görmüştüm, bir de isminin çok hoşuma gittiğini anımsıyorum. Bilemezdim ki o zamanlar ruhuma arkadaşlık edeceğini... Şiirleriyle tanışmamsa yalnızca 3 yıl öncesine dayanıyor. İlk okuduğumda öyle çok etkilenmiştim ki, küçükken isminin güzelliğinden başka hiçbir şey bilmiyordum belki ama şiirleriyle büyüdükçe daha çok anladım neden bu kadar sevdiğimi. Yalnızca o bana Arkadaş olmadı, çoğu zaman ben de onun yalnızlığına, hüznüne, mutluluğuna ve umuduna Arkadaş oldum. Yalnız olmadığımı bir kez daha anladım. Hayatta olmayan birinin ruhunun yaralarını sarmak isterken, şiirleriyle de kendi ruhumun yaralarını onardım. Hayatta değilken bile öylesine güzellikler katıyor ki dünyaya, ona yalnızca şair demek çok eksik kalır kişiliğinin yanında. Bence onu nitelendiren en iyi tabir "insan güzeli" dir. İnsanların çirkinliği arasında yüreğimizde açmış bordo bir gül kadar güzeldir çünkü o... Yalnızdır, hüzünlüdür, kırgındır insanlara karşı. İnsanlar çirkindir çünkü. Çirkin yürekler taşırlar güzel yüzleri olduğu halde. Göğüs kafeslerinde taşıdıkları bir yürek bile yoktur bazen... Kırgındır Zekâi bu insanlara, haklıdır da kırgın olmakla. Yaralanmıştır çünkü bir kez insanlar tarafından. Hem de bilinçlice, hem de defalarca kez... Bıkmıştır, usanmıştır artık yalnızlıktan, ötekileştirilmekten ve hor görülmekten. Bu yüzden sarılmıştır edebiyata sımsıkı ve daha sonra sarılmıştır kalemine. Yazdıkça çoğalmıştır sanki, yalnızlığını kağıda döktüğü kalemiyle kalabalıklaşmıştır. Ve ölümünün üzerinden yıllar geçmesine rağmen bir çok insanın hayatına dokunmuştur. Mücadele etmiştir çünkü yaşamın acımasızlığına karşı. Hüzünlü olduğu kadar umutludur da... Düşünceleriyle, yönelimiyle geleceğe ışık tutmuştur. Şiirleriyle, bir çok insanın kendi kimliğini, yönelimini haykırırken sesine ses olmuştur. İşte en çok da bu yüzden özeldir Zekâi; kendi haykırışını ötekileştiren homofobi nefretine kalemiyle karşı durduğu için. Erken ölmüştür, erken ölümüne şiirler yazdığı bir çok arkadaşı, yoldaşı gibi... Ölüm arkadaşları gibi onun da güzelliğini kirletememiştir. Sararmış eski fotoğraflarda, yasak yayınlı kitapların içlerine sığdırılmış dizelerde, yeni doğan her çocuğun adında yeniden hayat bulmuştur onlar. Her biri mezar taşlarında doğum ve ölüm tarihi arasındaki tireye koskocaman anılar sığdırmış, baharın müjdecisi kır çiçekleridir... İyi ki bu dünya senin gibi bir insan güzelinin varlığına tanıklık etmiş, iyi ki şiirlerinle geçtin bu dünyadan Arkadaşım!..

SevdadırArkadaş Zekai Özger · Mayıs Yayınları · 20011,678 okunma

·

62 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Yıldızlı Sunflower