Deprem
45 saniyede herşey toprağa karıştı dedi birisi diğeri 80 di sen uykudayken başladı dedi şakalaştılar mı tartışacaklar mıydı anlayamadım ama gördüğüm herkeste üçe bölünmüş bilinç vardı... Bir kısmı soğukla, yoklukla, imkansızlıklarla mücadele ederken diğeri kayıp canlarına yanıyordu kalan parça sonrası ne olacak diye dövüyordu dizini... En kötünün iyisini arayan bir anne vardı mesela... Evladım, gelinim var enkazda inşallah tek parça verirler dedi kanım dondu... Yüz metre ileride meşhur ebrar sitesinden bir abinin cenazesi çıktı dalyan gibiydi sağlığında göremedim ama doldurmuştu ceset torbasını... Umut kokusu karışıyordu ceset kokusuna... Yada ceset kokusu ağır basıyordu 5. günde umut kokusuna... İnsanların misafirlerini bile kıyamayıp oturtmadığı mobilyalar enkaz kenarlarında diziliydi ekipler onlarda dinleniyor, insanlar canlarını onların üzerinde bekliyorlardı... Her kepçe hareketinde oturduğu yerden kalkıp enkaza koşan bir amca vardı mesela ne o enkaza koşmaktan bıktı ne kızı koluna girip geri getirmekten... Sigara uzatırken kaybını sorduğum abi otuzdan sonrasını bende saymadım dedi irkildim otuzdan fazla akrabası toprağa gitmiş tek mal varlığı sigarasından ikram ederken gözlerindeki kedere boğuldum... Arabada oyuncak var mı diye soran teyzeye sordum nedenini... Oğlum, gelinim, torunum toprağa gitti bir kızları benim yanımdaydı benim evim yıkılmadı buda yoldaş kaldı bana dedi. Durdu, evim yıkıldı oğlum dedi... Evim yıkıldı... Yoklukla, çaresizlikle, sabırla beklerken insanlar ülkemi orada gördüm... Her ilden, ilçeden, bucaktan insanımız oradaydı,birdik,bizdik... Tırcı abiler frensiz gidiyorlardı yardım malzemesi yetiştirmek için, arama ekipleri dinlenmeden durmadan çalışıyorlardı, insanlar mütemadiyen birilerinin ihtiyacını gidermek için koşuşturuyordular. Herşeyi durduran bir tek şey vardı "susun enkazda canlı var" sesini duyduğu anda nefes almayı bile bırakıyordu herkes... Dinliyorlardı... Buldular bir anneyle kızını... Daha önce hiç birbirini hiç görmemiş insanlar ortak oldular birbirlerinin sevincine... Kimse kimseye ırkını, dilini, dinini sormadı. Kimsenin siyasi görüşü, fikri önemli değildi sadece kardeştik deprem bize aslında kardeş olduğumuzu hatırlattı. Biz anadolu insanıyız, Edirne'den Kars'a... Ne zaman ki başı dara düşer birimizin koşarız seksenimiz birden... Ağır travmalara gebe gelecek günlerde bu günden unutmayacağımız tek şey kardeşlik hukukumuz olsun... Geri kalan yaraları saralım, acılarımızı delirmeden unutalım...
·
399 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.