" Kader, hoş geldin Dayak, hoş geldin Yalnızlık sen de hoşgeldin." Syf.159 Umudunu koğuşunu cocukluk masallarıyla özdeşleştirdiği böceğe yükleyen bir mahpusun romanı : Sen. Mehmed Uzunun yine harika bir romanıyla karşı karşıyayız. Her zaman ki akıcı dili, zengin üslubuyla buluşturduğu "Sen" romanını okurken romanın içinde buldum kendimi, onunla birlikte yaşadım olan biten her şeyi, beni derinden etkileyen ve bazı gerçekleri tekrar hatırlamama neden oldu. Konu olarak Diyarbakır Zindanlarında yaşanan acının, işkencenin, zulmün, baskının gerçek yüzünü tekrar gözler önüne serdi bu roman. Yine hiçbir düşüncenin özgür olmadığı, Kürtçe dilinin, Kürtçe kitaplarının yasaklı olduğu yıllardan yola çıkıyor Uzun. Romanda geçen karakterin ismi belirtilmemiş bu da akıllara yazarın kendinden yola çıkarak bu romanı yazdığına işaret ediyor. Bildiğiniz gibi sürgün yemiş, hapis yatmış zamanında. Diyarbakır zindanından söz ederken ; "Buradaki dünya, zulüm, işkence, zorbalık, haysiyetsizlik, ahlaksızlık üzerine inşa edilmişti." Syf.170 Onun gibi bir sürü kişi tek hücrede, aç ve sussuz, dayaktan tüm kemikleri kırılmış vaziyette, hiçbir yerleri sağlam kalmamış, hangi sebepten, neden burda olduklarından habersiz, sahi suçları neydi ? Sahip oldukları dilleri mi ? Kürt olarak doğmaları mı ? ... İşkence yapılırken çıkan sesleri söylediği stranlarla( şarkılarla), beyitlerle, şiirlerle bastırmaya çalışan, koğuşunu paylaştığı tek canlıyayla konuşmaya çalışan bir mahpusun romanıdır:Sen " Ve vurmaya başladılar. Dövdüler oğul saatlerce dövdüler. Önce yumruklarla, sonra coplarla, tekmelerle vurdular sana oğul... Her yerine vuruyorlardı. Gözlerin bağlı, ellerin bağlıydı. Vuruyorlardı. Ahh oğul ahh..." Syf.186 Nasıl bir vahşettir bu? Nasıl bir işkence ? Nasıl bir zulüm? İnsanların biribirine yaptığı bu haysiyetsizliği tarih boyunca hayvanlar birbirine yapmamıştır. Bunların çoğu yaşanmış gerçekler, belki niceleri vardır böyle bihaber, bilmediğimiz, duymadığımız... Acı , korkunç, tek kelimeyle vahşet... "...Kürt diye bir şey yok diyordu. Güneş, ay, yıldızlar yok der gibi. Bir halkın varlığı nasıl inkar edilebilirdi ki ? " Syf.185 " Kardeşler Dostlar, yoldaşlar Hürriyetten, hayattan, çiceklerden, sudan Yoksun geceler Korkunçtur Kancadır insanın yüreğinde Berrak Diyarbekir gecelerinin göğünde Zindandan Aya, yılzdızlara bakın Ey binlerce yıllık sevgililerimiz Zindandayken dostlarımızdır onlar" Syf.182 " İçerde bir tarafın yapayalnız kalabilirsin, Kuyunun dibindeki taş gibi. Fakat öbür tarafın Dünyanın kalabalığına öylesine karışmalı Ki, Sen ürpermelisin içerde, Dışarda kırk günlük yerde yaprak Kımıldasa. " Syf.122 " Aman gönül Kalk çevir yüzünü Kürdistan ülkesine Var virane Diyarbekir'e yiğitler diyarına Bu sabah varıp, bir taş koparacağım kanlı Hapishanenin duvarından O taşı basacağım bağrıma Gurbet ülkesindeki delikanlımı hatırlatıyor Diye avunacağım onunla Haydi sür haydi bağrımın ömrüyle birlikte Haydi sür uzak yolun yolcusu ,sür yaşlı Kaderin sahibi " Mehmed uzunun her romanını severek okudum,okuyorum. Bu da yer edindi bende... Umarım siz de severek okursunuz.

SenMehmed Uzun · İthaki Yayınları · 20114,087 okunma

·

913 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.