O. Henry Sonları
O. Henry, genellikle O. Henry sonları olarak adlandırılan sürpriz veya ters sonlarla dolu kısa hikayeleriyle tanınır. Bu sonlar komik ya da trajik olabilir ve genellikle durumsal ironi içerir; karakterlerin eylemleri, okuyucuların beklediğinin tam tersi bir etki yaratır.
Şaşırtıcı sonu elde etmek için O. Henry'nin anlatıcıları genellikle bir plan veya olay dizisi tanıtır ve okuyucuların eylemin gerçekten beklenen bu trajediyi izleyeceğine inanmalarını sağlar. O. Henry'nin okuyucuları, çatışmanın nasıl çözüleceğini çözdüklerine inanırlarken, beklenmedik bir yöne gönderirler. Bu yapı, yazarın hayatın da genellikle beklenmedik şekilde sonuçlandığına inancını yansıtır. Aslında, beklenmedik, hayatın tutarlı tek unsuru olabilir.
Belki de O. Henry'nin en ünlü öyküsü "
The Gift of the Magi and Other New York City Stories" (1905) adını taşır. Bu Noel hikayesinde genç bir kadın olan Della, kocası Jim için mükemmel bir Noel hediyesi almak için güzel saçını satıyor. Hediye, onun aile mirası olan saati için bir zincirdir. Saçını kestiğini gördüğünde, ona kızıyor çünkü o da mücevherli tarak takımını almak için saatini sattı. O. Henry tersliği, birbirlerine olan sevgileri nedeniyle her ikisinin de diğerinin hediyesini işe yaramaz hale getirdiğidir.
Komik bir örnek kısa hikaye "
Kızıl Şefin Fidyesi" (1907)'dir. Zengin bir adamın oğlunu kaçıran Bill ve Sam adlı iki kaçıranın hikayesi anlatılır. Çocuk kendisine Kızılderili Şefi diyor ve kaçırıcıları dehşete düşürüyor, ondan kurtulamazlar. Ancak, fidye notunu çocuğun babasına gönderdiklerinde, babası onu geri istemiyor ve aslında onu almaları için ödeme talep ediyor. Kaçıranlar bunu ödüyor. Bu nedenle, tipik bir O. Henry tersliği, kaçıranlar para kazanmak için çocuğu kaçırır, ancak kendilerinden bir talep alırlar.
O. Henry'un hikayeleri hem popüler hem de uzun ömürlü olsa da, bazı eleştirmenler karakterlerin iyi bir şekilde geliştirilmediği ve sadece hikayenin gereksinimlerini karşılamak için var olduğu görüşünü dile getirdiler. Yine de, O. Henry kesinlikle unutulmaz etkiler yaratıyor ve hikayeleri okumak keyifli, espri dolu ve samimi.
Greenwich Village
Greenwich Village, New York City'nin Manhattan bölgesinin alt kısmında bir bölgedir. Sömürge döneminde yerleşim görmüştür ve New York Üniversitesi'ne ev sahipliği yapar. O. Henry'nin hikayesinde tanımlandığı gibi dar, eğri sokaklarıyla tanınır. Güzel eski binaları vardır ve mahallenin karakterini korumak için gelişim yüksek derecede kısıtlanmıştır.
Greenwich Village, sanatçılar için bir mekân olarak bilinir ve 19. ve erken 20. yüzyıllarda Bohemya hareketinin merkeziydi. Hareket, Fransa'da 18. yüzyılın sonlarında yazarların sanatsal yaşam tarzını kabul edilebilir hale getirmeye çalışmalarıyla başladı; önceden güzel sanatlar, düşük sınıflara ait bir meslek olarak kabul ediliyordu. Bohemya yaşam tarzı kavramı Amerika'ya yayıldı ve orta sınıf yaşamının geleneklerini reddeden yazarlar ve sanatçılar tarafından benimsendi.
Greenwich Village, birçok siyasi ve sosyal harekete de ev sahipliği yapmıştır. Özellikle, LGBT (lezbiyen, gey, biseksüel ve transgender; bazen sorgulama veya queer için Q olarak adlandırılır) hakları hareketinin doğum yeri olarak bilinir. 2016'da Başkan 
Barack Obama, Greenwich Village'deki Stonewall Inn'i ulusal anıt olarak belirledi. Inn, 1969 yılında gey hakları aktivistleri ile polis arasında şiddetli ayaklanmaların yaşandığı yerdi. Ancak Stonewall olaylarından önce, Village, LGBT topluluğu olarak büyümüştü.
Greenwich Village Tarihi Koruma Cemiyeti'nin icra direktörü Andrew Berman (d. 1969), "Village, en azından 19. yüzyılın sonlarından beri LGBT hayatının bir merkezi oldu" dedi. Örneğin, 1890'lardan bir harita, eşcinsel eğlence sağlayan işletmeleri gösterir. Bu tür mahalleler, banliyölerde bulamayacakları bir yerde eşcinsel insanların buluşabileceği bir yer sağladı.
Bu nedenle, "Son Yaprak" hikayesindeki Sue, Johnsy ve Behrman karakterleri, 1907 yılında yayınlanan hikayenin zamanında tipik Greenwich Village sakinleridir. Hepsi sıradışı yaşamlar süren sanatçılardır ve yazarın Sue ve Johnsy arasında romantik bir bağ olduğu düşünülebilir.
"Pnömoni"
Pnömoni, "Son Yaprak" adlı öykünün odağında yer alan üç ana karakterden ikisi tarafından yaşanan bir hastalıktır. Genellikle bir virüs veya bakteri nedeniyle akciğer dokusunun enfeksiyonudur. En yaygın şekli bakteriyel pnömonidir, ancak viral pnömoni de görülebilir. Bakteriyel pnömonide, bakteriler sağlıklı bir kişinin vücudunda yaşayabilir ve direnç düştüğünde hastalık yapabilir. Bu genellikle ikincil bir hastalık veya enfeksiyon nedeniyle olur.
Pnömoninin belirtileri arasında yüksek ateş, öksürük, göğüs ağrısı, titreme ve nefes almada zorluk yer alır. Akciğerlerden çıkarılan mukus, kan içerebilir.
Pnömoni, viral veya bakteriyel olmasına bağlı olarak farklı şekillerde tedavi edilir. Modern zamanlarda, O. Henry'nin döneminin aksine, antibiyotikler bakteriyel pnömoninin tedavisinde kullanılabilir. Ancak, antibiyotikler bazen akciğer hasarını kötüleştirebilir. Viral pnömoni antibiyotikle tedavi edilmez. Her iki tip hastalık da destekleyici bakım, dinlenme, sıvılar, sıcak içecekler ve sıcak banyolarla tedavi edilir.
1900 yılında pnömoni ölümlerinin üç ana nedeninden biriydi. Bu ölümlerin yüzde kırkı beş yaşın altındaki çocuklarda görüldü. Daha iyi hijyen ve aşılar o zamandan beri bulaşıcı hastalıkların insidans ve ciddiyetinde azalmaya neden oldu. Şu anda pnömoniden en ciddi risk altındaki kişiler bebekler ve küçük çocuklar, 65 yaşın üzerindeki yetişkinler ve diğer tıbbi sorunları olan kişilerdir.
Soğuk hava insanların pnömoniye yakalanmasına neden olmaz. Virüsler ve bakteriler enfeksiyonlara neden olur. Ancak, soğuk hava akciğerler için kötü olabilir. Bu nedenle, sert koşullara maruz kalma insanları enfeksiyonlara daha yatkın hale getirebilir. Bu nedenle, Behrman karakterinin yaprak resmi yapmak için dışarıda kalmasından pnömoniye yakalanması muhtemel değildir. Ancak, stresli koşullar altında bütün gece kalmak, zaten var olan bir enfeksiyondan daha kötü etkilenmesine neden olabilir.
167 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.