"Ey insan! Bu kitabı sana ithaf ediyorum. Başının üstünden büyük bir rüzgâr
geçiyor. Yalancı bir fecirle başlayan asır kararıyor ve sana tek ümit
ışığı olarak en kudretli kaynağı uranyum'da değil, senin ruhunda sıkışmış maddeden kopararak çıkardığın korkunç tahrip âletinin patlayışından yükselecek alevi bekletiyor. Ey bahtsız! Tarihinin hiç bir devrinde kendine bu kadar yabancı, bu kadar hayran ve düşman olmadın. Laboratuvarında aradığın,
incelediğin, oyduğun, dibine indiğin, sırrını deştiğin her şey arasında yalnız ruhun yok. Onu beyin hücrelerinin bir üfürüğü sanmakla başlayan müthiş gafletin,
otuz yıl içinde gördüğün iki muazzam dünya harbinin kan ve göz yaşı
çağlayanlarında en büyük dersi arayan gözlerine bir körlük perdesi indirdi.
Bırak şu maddeyi, boğ şu ölçü dehanı, doy şu fizik ve matematik tecessüsüne, kov şu kemmiyet fikrini, dal kendi içine, koş kendi kendinin peşinden, bul onu, bul kendini, bul ruhunu, bul, sev, bil, an, gör, kendi içinde
gör Allah'ını. Kendine dön, kendine bak, kendine gel. Aptalca bir konfor aşkından doğduğu halde her biri daha korkunç bir dünya harbi hazırlayan teknik mucizelerinin yanında, senin iç zıtlıklarını elemeye yarayacak ve seni kendi
kendinle boğuşmaktan kurtaracak ruh mucizelerini ara. inan mânevilere ve mukaddeslere, inan! Onlar hakkında bu kadar küçükçe düşünmekten utan! Her
sezilen derinliğin ifşa ettiklerini düşünmekten bile seni alıkoyan tabiatçı
metodlarını fırlat ve bitlenmiş elbiseler gibi at. Ortaçağ papazında haklı
olarak ayıpladığın darkafalılığın anlayış sınırlarını daha fazla darlaştıran beş
duyu idrakinin kapalı dünyası içinde kalma:
Arşı geç, ferşi atla, sidreyi aş,
Gör ne var maverada ibrethiz.
Sayfa 412 - ÖtükenKitabı okudu
·
46 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.