KIRIK KANATLI BİR KUŞUN UMUDUYLA…
Unutamadığım tek bir kare var aklıma geldikçe hıçkırarak gizlice ağladığım. Tüm ailesini kaybettiği o karanlıktan burnu bile kanamadan çıkan o bebeğin olduğu kare…
Küçücük bedeni uyku tulumunun içinde sanki ona zırh olmuş da korumuş onu. O yığıntı sanki ona kas tüyünden yatak olmuş da mışıl mışıl uyutmuş onu. Seni görene kadar çocuk memleketime ağlıyordum medeniyetler şehri olan güzel beldelerin, görmek için can attığım o şehirlerin haline ağlıyordum. Korkuyordum…. Ama seni görünce çocuk kendime ağladım ‘neden sıcacık evimde öylece oturuyorum’ diye. Yatağım diken olup battı vücuduma odam buz kesti sanki bir anda. Ne düşündüm o an biliyor musun? “ Şimdi ne olacak? Nasıl geçecek acısı? Hissedecek mi?”diye sordum kendime. İşte çocuk o günden beri bendeki acı geçmiyor belki sen bebek olduğun için hissetmeyeceksin bile ama insanlık da bende seni ve senin gibi binlerce çocuğun acısını unutamayacak…
O günden beri seni kucağıma alıp sıkıca sarılmak ve ağlamak istedim belki gözyaşlarım temizler dünyanın kirini senden diye.
Ben bilmediğim bir acıyı yüreğimde hissediyorum ilk defa ve kalbim çok ağrıyor be çocuk.
Sen bu satırları belki hiç bir zaman okuyamayacaksın, duymayacaksın sesimi ama yinede bilmeni istedim.
O enkazlar kimine umut oldu kimine de acı, kimi yetim kimi öksüz kimi ailesiz kolu kanadı kırık… ah be çocuk insan yazmaya utanır mı ben utanıyorum çünkü bu acı sadece beni ve milletimizi değil insanlığı yaşadığı için nefes aldığı için utandırıyor.
Hangi cümleye başlasam siliyorum çünkü bu acının karşısında hiç bir kelimenin anlamı olmadığını biliyorum.
Seni tanımış olmak sana bakınca umudun her zaman var olduğunu bir kez daha görmek yüzünde ki o masumiyet bana o kadar çok şey öğretti ki sen küçücük bedeninle hiç tanımadığın bu ablaya öyle bir ders verdin ki kendinle gurur duymalısın. Oradaki her can benim canımdı oradaki her aile benim ailemdi çünkü biz ‘biriz’ ‘tekiz’ biz koca bir milletin yetim kalmış evlatlarıyız. Ama sen çocuk sen… herkesin hayatta bir kahramanı vardır sen TÜM İNSANLIĞIN KAHRAMANISIN…
Ben inanıyorum bir gün dünyaya çocukların gözünden bakacağız ve o gün dünya çok güzel bir yer olacak.
Ve olurda bir gün bu yazdıklarımı okuma fırsatın olursa ben bunu göremezsem uzaklarda seni hiç görmeden çok seven bir ablan olduğunu hiç unutma…
Bir şarkı da diyor ya “ İnanın, inanın çocuklar güzel günler göreceğiz. Güneşli günler…” sana ve tüm çocuklara kırık kanatlı bir kuşun umuduyla sesleniyorum çocuk; Güzel günler göreceğiz, güneşli günler…
06.02.2023 UNUTULMAYACAK…
·
63 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.