Rebecca, okurken insanı içine çeken karanlık bir atmosfere sahip. Kitabın büyük bir bölümü gizemden oluşuyor ve insanı sürekli bir merak içinde bırakıyordu. Ana karakterin adının olmaması kitaba dair en beğendiğim şeydi. Kitabın kendisi de anlattığı hikaye gibiydi, ismi bile belirtilmeyen bayan de Winter; silik ve kitabın anlatıcısı olmasına rağmen kitap rafa kaldırıldığında herkesin kolayca unutabileceği bir karakterdi. Buna karşın Rebecca kitabın her sayfasındaydı. Her karakterin aklında olan, ölmüş olsa da Manderley'de hüküm süren yegâne kişiydi. Zaten kitabın adı bile onundu, aynı hikâyede her şeye sahip olması gibi... Bu anlamda iki kadın karakter arasındaki zıtlıklar çok hoşuma gitti. Okurken en zevk aldığım kısım ise gelişmeydi. Malikanenin havasının yazımı, bayan Danvers'in aktarımı ve bayan de Winter'ın zamanla yaşadığı duygu değişimi çok güzeldi. Puan kırma sebeplerim de, öncelikle ana karakterle Maxim'in arasındaki yaş farkıydı. O zamanlarda biraz daha normal olduğunu bilsem de en azından adamın kadının iki katı yaşında olmasına gerek yoktu bence. Özellikle kitaptaki karakterler de bunu birkaç kere vurguladığından daha da göze batıyordu. Yazar büyük ihtimalle daha masum ve saf olması amacıyla ana karakterin küçük yaşta olmasını istedi ama Maxim'in 42 yaşında olmasını gerektiren hiçbir şey de yoktu. Ayrıca kitabın girişini yavaş buldum ve ana karakterin sürekli hayaller kurması beni bazı yerlerde hikayeden kopardı. Durduk yere olası senaryoları düşünüp detaylı detaylı anlatmasını okuması yorucuydu. En sevdiğim karakter: Beatrice Not: Bu kitabı okurken aklımda hep I Monster'ın "Who is She?" şarkısı dolandı. Kitabın atmosferini şarkıda, şarkının melodisini de kitapta hissettim. Sanki birbirleri için yaratılmış gibiydi. Kitabı okuduktan sonra dinlemenizi öneririm.

RebeccaDaphne du Maurier · İthaki Yayınları · 2020502 okunma

·

224 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

•Nyx•