Gönderi
Kürk Mantolu Madonna, Sabahattin Ali'nin 1943 yılında yayınladığı bir romanıdır. Yazar diğer romanlarında taşıdığı gibi Kürk Mantolu Madonna romanında da kendi hayatından izler, sesler, hisler taşımıştır. Roman genelde klasik bir anlatı tarzı kullanmıştır. İnsan kendini tanıma arzusunda olan, başkalarının iç dünyasını da merak eden bir varlıktır. Aslında bu merak da yine kendini anlamaya yöneliktir önceliği her yerde olduğu gibi burada da kendisidir insanoğlunun. Kitaplarda kendimizden bir şeyler buldukça içimizi anlaşılmış olmanın huzuru kaplar. Ortak yanlarımızın bulunduğu karakterler bize yalnız olmadığımızı gösterir. Sabahattin Ali Kürk Mantolu Madonna’da tam olarak bunu yapar. Bazılarımız Raif Efendi gibi kendi halinde, içine kapanık, sıkıntılarını başkalarına belli etmeyen bir kişiliğe sahibiz ve çoğumuzun bu sessizliği içine kapanıklığı geç kalınmış bir sevda, söylenmemiş son cümleler, son bakış ve birçok yarım kalışlardır.. Bazılarımız ise Maria Puder gibi duygularından emin olamayıp bazı şeylere geç kalanlarız işte.
Neyse spoiler vermekten zevk alan biri olarak bu şaheser için kendimi dizginlemem gerektiğini düşünüyorum ve inceleme yerine içimi döküp köşeme çekileceğim. Çok geciktiğim kitaplardan biri daha diyebilirim. Ayrıca benliğimde etkisinin diğer okuduğum kitaplara göre daha uzun sürdüğünü söyleyebilirim. Kürk Mantolu Madonna kitabı ile nerde nasıl tanıştığımı ilk satırından son satırına kadar nefesimin kesildiği ve sonrasında nefes nasıl alınır diye sorduğum anlar oldu. Cevap bulamadım.. Hayata farklı bir bakış açısıyla devam ettim ben de. Değiştirmem gereken şeyler vardı bu böyle olmamalıydı ama ne haddime. Kendi hayatımda olduğu gibi çok geç ve zordu bu. Son olarak kitaptan alıntı olarak bir şeyler eklemek ve tekrar gömülmek istiyorum kitaplara.
-Tesadüf seni önüme çıkarmasaydı, gene aynı şekilde, fakat her şeyden habersiz, yaşayıp gidecektim. Sen bana, dünyada başka türlü bir hayatın da mevcut olduğunu, benim bir de ruhum bulunduğunu öğrettin.
-İçimde yarım kalmış bir konuşmanın üzüntüsü vardı
-Bir kitabı okurken geçen iki saatin, ömrümün birçok senelerinden daha dolu, daha ehemmiyetli olduğunu fark edince insan hayatının ürkütücü hiçliğini düşünür ve yeis içinde kalırdım.
-Ben dünyadan ziyade kafamın içinde yaşayan bir insanım..
-Seni seviyorum. Deli gibi değil, gayet aklı başında olarak seviyorum.
-İnsanlar birbirinin maddi yardımlarına ve paralarına değil, sevgilerine ve alakalarına muhtaçlar.
-"Fakat arkanıza bakmadınız!"
"Hiçbir zaman dönüp bakmam.."
-Bir ümidim yok. Bu sondu. Artık hiç bir şeyin değişmesine imkan yok, lüzum da yok...
- Bir insan bir insana elbêtte yeterdi.
·
185 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.