Alışmalı kendi yaramızı kendimiz sarmaya..Bilmem…
Kim bilir kaç kişi, kendi gibi olamadı bu hayatta. Bilmem kaç kişi bir başkası gibi âşık oldu. Bir başkası gibi güldü, onun gibi sevdi. Bir başkasının acısını acı bildi, onun gözlerinden izledi dünyayı. Kendini hep bir başkasının hikâyesinde anlattı hep onun hikâyesinde dinledi.
Söyleyemediklerimiz bir başkasının dilinden dökülünce ne kadar imrendik, ne kadar sessiz çığlıklar attık. O cümleleri kurabilseydik, konuşabilseydik. Söylenmemişlerin açtığı yaralar nasıl kanamaya başlar o anlarda. Pişmanlıklar nasıl katlanır katlanır, çığ gibi altına alır bizi, yutar kendine katar.
Peki ya yaşayamadığımız AŞK'lar?
Kaç kez koyduk okuduğumuz kitapta ki, o çok sevilen kadının yerine kendimizi. Ona kurulan o süslü cümleleri kendi kulağımızda işitmedik mi? Kalbimizin en kuytu köşesine işlemedi mi o cümleler? Kim bilir kaç kez terkedildik o cümlelerin arasında sonra kaç kez sarıldık, öpüştük, seviştik…
Kim bilir kaç başrolde biz. Karşı kutbunu bulamamış kaçımız koştur koştur o salonlarda aradı, hayatta ki figüran kimliğimize inat. Altın harflerle bezediği kendini kaç filmde izledi. Ne büyük aşklara imza attı, ne büyük acılara göğüs gerdi. Eee kolay değildi başrol olmak hakkını vermek gerekti.
Sezen'in hangi şarkısında doymadık doyamadık sevmelere. Adı bende saklı dediğimiz aşk hiç mi yok? Aşk için ölmeli aşk o zaman aşk, diye diye ölmedik mi aşk açısından? Ahh hangimiz bir kalpte tutuklu kalmadı. Geri dön geri dön ne olur geri dön, diye yalvarışlarımız olmadı mı? Uçurum uçurum gözlerine baktığımız, teninin tuzunu tattığımız ve dahi her gece uyku diye yattığımız o belalılarımız. Bir kendim bir ben gidişlerimiz. Şimdi kaybolan yıllarımı verseler diye diye serzenişlerimiz. Geldik yarım, kaldık yarım neydi ne oldu şu tez canım. Bir kedim bile yok anlıyor musun? Hadi gülümse…
AŞK!
Sen değil misin olmayanı olduran, gülmeyeni güldüren, ağlamayanı ıslatan… Bir kere başa gelince ömür billah gitmeyen, öldürmeden süründüren, kadere küfrettirip sövdüren??
Tunç "Aşk acı sevmeye benziyor," demişti, "yakıyor, biliyorsun, ama yine de gidip âşık oluyorsun." Yine eşsiz bir kitap, yine delip geçen, yine yerle bir eden.
Kendinden çıktı yola Derya ama bir yere varamadı. Kendine benzeyen bir damla aradı bu kocaman deryada ama bulamadı. Anlatmak istedi. Dinlemek. Ne anlatabildi içinde kopan fırtınaları. Ne de adam akıllı dinleyebildi konuşulanları. Battaniyelere sarıldı durdu pencere kenarlarında. Yalnızlıktan ağladı da ağladı. Kendine gidecek bir yer bulamadı bu koca dünyada.
Kendine yer edinememişlerin, bu sancılı dünyaya sığınamamışların, kendini bu ağrılı dünyaya iliştirememiş, yetememiş kimseye ile yetinememişlerin hikâyesi. Belki de bir parça hepimizin hikâyesi.
"Bu kahve sade mi? dedi, "bana biraz acı geldi de." "Kasvettendir." dedim.
Bu yazdıklarım da hep kasvetten…
Ben Ekmel,
Derya Hanım ya da kendinizi bana tanıttığınız isimle Suzan Hanım, siz bana kendi hikâyenizi mi anlattınız yoksa benim hikâyemi mi? Yaşayamadığımız aşklardan bahsettiniz bana. Peki yanlış yaşadığımız aşklar? Hangisinin acısı daha kolay silinir. Ya da aşk acısı silinebilen bir şey mi? Siz bu duyguyu yüreğinizden silemediniz ama karım bunu benim için sildi. Hamurunda aşk olan bir evliliği beceremedim ben Suzan Hanım. Aşk aramıyorum artık, çok aradım vaktiyle. Dinlemeye değer bir kadının anlatacakları, hayatın melankolik bir toplam olduğunu göstersin bana, yeter. Fazlasını kaldıramam.
Siz bana yüreğinizi açmadınız ama ben sizin benim gibi yaralı biri olduğunuzu yüzünüzden anladım. Hayatın iz bıraktığı yüzleri severim ben. Sizde o izlerden çok var.
Ben bu günlüğü neden yazıyorum? Hayata bir iz bırakmak için mi? Bu adamın yaşadığına dair bir kanıt olsun diye mi? Ben zaten unutulmayacak bir iz bırakan biri değilim Suzan Hanım. Adımın anlamı mükemmel, en eksiksiz demekmiş. Ama adıma yakışan bir hayat sürmediğim gibi öyle biri de olmadım. Öyle ki karım evde “ben” olmasını istemiyordu. Evde bir biblo olsaydım daha mı çok fark edilirdim acaba? En azından temizlik yaparken şöyle bir eline alır, siler, varlığımın bir kanıtı olurdu. Karım günlüğünde benden bir kere bile bahsetmemiş. Bu eksiklik, yalnızlık, önemsenmemek duygusunu siz de yaşamınızda hissettiniz mi hiç Suzan Hanım?
Sizi kendime benzettim Suzan Hanım. Ama bunu size açıkça dile getiremedim. Siz kendinize benzer bir damla aradınız. Hâlbuki siz adınız gibi derya denizken içinize karışacak bir damla bulamadınız, ben de içine karışacağım bir deniz. İkimiz de en çok istediği şey konuşma ihtiyacıydı. Anlatmak. Dinlemek. Dinlenmek. Belki içimizdeki yaşanmışlığı ve yaşanmamışlığı bu şekilde atabilirdik. Hatırlar mısınız bir gelişinizde bana evinizde ne işim var diye sormuştunuz. Ben de kendimi aradığımı söylemiştim. Evet, kendimi arıyordum. Ben pek anlatmıyordum, sizi konuşturuyordum sürekli. Hatta anlattıklarınızı belki yazmamdan şüphelenmiştiniz. Evet, bana anlattıklarınızın hepsini okurlar zaten az önce okudular ve daha fazlasını da okuyacaklar. Şüpheleriniz yersiz değildi. Ben kendi ağzımdan değil sizin bana anlatmaya çalıştığınız şekilde anlattım. Umarım sizinle sohbetlerimiz esnasında bana hissettirdiğiniz duyguları ben de okurlarımıza hissettirebilmişimdir.
Okurlar ikimizin arasında geçen sohbetleri çok merak ediyorlar aslında. Hangimizin kırgınlıkları daha fazla, hangimizin içindeki boşluk daha geniş, hangimizin aşk acısı daha derin? Merak edenler için herkesi “Suzan Defter” isimli ikimizin günlüğünden oluşan kitabımı okumaya aşkla davet ediyorum.
N ile birlikte ikinci kez okuduğumuz 
Suzan Defter ortak inceleme yazmak istedik. Kitapta iki günlük okuyoruz biri kadın karakter Derya 'ya ait. Derya'nın bölümünü ben, diğer günlük sahibi Ekmel Bey'in bölümünü sevgili öğretmenim yorumladı. Bence güzel iş çıkardık 😉 Teşekkür ediyorum öğretmenim. Emeğinize sağlık 🙏
