Gönderi
Leyla ile Mecnun...
İlk önce dizisini izlediğim sonrasında da kitabını okumak için uzun süre beklediğim bir yapıt. Her karakteri farklı bir boyut. L&M bana çok şey öğretti. Ama en çok sevmeyi ve beklemeyi öğretti.
Gözleri açıldığında, Mecnun'un gözlerinde Leyla'yı Leyla'nın gözlerinde Mecnun'u gören Zeynep insanları tanımak istediğimde gözlerinin içine bakmam gerektiğini öğretti.
Her zaman insanlarla sanki çıkar ilişkisindeymiş gibi davranan ama en ufak bir şey de baba gibi olan Erdal, gerçek dostlarımızın ne zaman nerede geleceğini gösterdi.
Hırsız olan Yavuz sevdiği için mahalledeki tüm televizyonları çaldığında gösterdi insanın sevdiği için neler yapabileceğini.
Sevgisini hiçbir zaman gösteremeyen ama oğlu için her şeyi yapabilecek olan İskender, bir babanın evladını ne kadar sevebileceğini anlattı.
Yedek kulübesinde yıllarca bekleyen Kamil, hayallerimden hiç vazgeçmemem gerektiğini öğretti.
Sevdiğime ihanet etmemem gerektiğini gösterdi Arda tam tersini yaparak.
Yıllarca annesi renkli bir hayatı seçti diye rengarenk kıyafetler giyinip ölen babasını her gün sahilde el sallayarak bekleyen İsmail Abi öğretti beklemeyi.
Sevdiği ve diğerleri için ölmeyi göze alabilen Leyla öğretti fedakarlığı.
Tüm yanlışlarıyla doğrularıyla sevdiği için her şeyi yapan, ona kavuşabilmek için herkesi ezip geçen, o ölmesin diye her türlü yolu deneyen Mecnun öğretti sevdayı.
Bazen tüm bu yollar olmuyorsa, elimizden bir şey gelmiyorsa pez etmemiz, durumu kabullenmemiz gerektiğini öğretti Aksakallı dede.
İtiraf etmek gerekirse tüm karakterlere kızdım. Düşüncesizce yaptıkları davranışlar, sorumsuzlukları, sonra hiçbir şey olmamış gibi devam etmeleri sinir bozucuydu. Ama tüm karakterler arasında kızmadığım tek kişi İsmail Abiydi. Tek ihanet etmeyen, hep seven, hep bekleyen, hiç pes etmeyen, en güvenilir olan oydu. Beklemeyi bana böyle kutsal kıldığın için teşekkür ederim İsmail Abi.
"İsmail Abi"
"Hooop"
"O gemi bir gün gelecek abi."
·
181 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.