Gönderi
"Âşıklara yer yok! Âşıklar bu dünyada bir yere sığmazlar."
Hayranı olduğum Tarık Tufan kaleminden yeni bir aşk ve bağlılık hikayesi ile geldim. Yazarın hemen hemen her kitabını okumuş olmam hasebiyle bir iki noktaya değinmek istiyorum.
Öncelikle bu kitabı diğerlerinden ayıran farklı bir kurgusu var. Hayal/rüya/gerçeklik/kopuş ekseninde yer yer mistik ögeler barındıran masalsı bir hikaye bu. Kurgu her zamanki gibi akıyor ancak ilk kez bu romanında gerçek ile kurguyu ayırt etmekte zorlandım. Özellikle metafor olarak kullanıldığını düşündüğüm mezar ve kuyu ve hatta deniz feneri gibi keskin mekânlar, yine imgesel olarak gri bir kasaba, dinmeyen yağmur, satır aralarında sıkça duyduğumuz dalga sesleri, belki içindekilerden daha yetim kalmış bir yetimhane, koridorlarında yürüdüğünüzü hissettiğiniz eski bir bimarhane, hatta Orhan ile Defne'nin yağmur altında yürürken kullandığı şemsiye bile... Her bir mekânın, an'ın, eşyanın işaret ettiği bir saklı duygu var sanki. Birçok yönüyle beni ruhsal olarak en çok zorlayan Tarık Tufan kitabı bu oldu diyebilirim. Tam bir melankoli kuyusuna düşmek için ideal.
"Hayatımı mahvettim. Üstelik bunu yaparken aklım başımdaydı." cümleleriyle başlayan kitabın çağırdığı kuyunun farkındaydım ve derinliğine aldırmadım. Bu bağlamda, yazarın kalemini en keskin kullandığı eseri olmuş zannımca.
Kitabı anlatmaktansa daha çok hissettirdikleri üzerinde yoğunlaştım. Beni içine aldığı hikâyeleri, mekânları; zamanı ve havası ile yine yabancılık çekmediğim karakterlerin garip biraradalığı hikâyeyi çok daha çekici yaptı gözümde. Elbette ki gönülden tavsiyemdir.
#âşıklarayeryok #tarıktufan #doğankitap #kitaptavsiyesi
·
48 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.