Mektuplarda Bir Yaşam
.
Fyodor Dostoyevski'nin , St. Petersburg'daki Peter ve Paul Kalesine kapatıldığı yerden kardeşi Mikhail Dostoyevski'ye yazdığı bir mektuptan. Aralık 1849.
Kardeşim!.. Ne moralim bozuldu ne de keyfim bozuldu. Hayat her yerde hayattır, hayat kendimizdedir, dışımızda olanda değil. Yakınımda insanlar olacak ve insanlar arasında bir insan olmak ve sonsuza kadar bir insan olarak kalmak, cesaretimi kırmamak ve başıma gelebilecek talihsizliklere düşmemek, hayat bu; bu hayatın görevidir. Bunu anladım.
Bu fikir bedenime ve kanıma işledi. Evet bu doğru !.. Yaratan, sanatın en yüce yaşamıyla yaşayan, ruhun en yüce ihtiyaçlarını anlamış ve bunlara alışmış olan baş, omuzlarımdan çoktan koptu. Geriye, benim tarafımdan yaratılan ama henüz vücut bulmadığım anılar ve imgeler kalıyor. Beni parçalayacaklar, bu doğru!
Ama içimde hala sevebilen, acı çekebilen, arzulayabilen ve hatırlayabilen kalbim ve aynı et ve kan var ve sonuçta bu hayat gün ışığında...
Şimdi hoşçakal kardeşim! Benim için üzülme!
Geçmişe dönüp baktığımda ne kadar boş yere boşa zaman harcandığını, kuruntularda, yanılgılarda, aylaklıkta, nasıl yaşanacağını bilmemekle ne kadar zaman kaybedildiğini, zamana nasıl değer vermediğimi, ne kadar çok günah işlediğimi düşündüğümde kalbime ve ruhuma karşı, kalbim kanıyor. Hayat bir armağandır, hayat mutluluktur, her dakika bir mutluluk çağı olabilirdi.
Şimdi, hayatımı değiştirerek, yeni bir forma yeniden doğuyorum.
Kardeşim ! Sana yemin ederim ki; umudumu kaybetmeyeceğim, ruhumu ve kalbimi saf tutacağım. Daha iyi bir şey için yeniden doğacağım. Tüm umudum, tüm rahatlığım bu!..
📘
Mektuplar
·
77 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.