☞.........CARPE DİEM...........
Ortaokul yıllarında okumaya başladığım ama içerisindeki bazı bölümler sebebiyle elimden alınan bir kitaptı. Sonra araya başka kitaplar girdi ve okumaya geç kaldım. Sonunda bitmiş olması buruk bir hüzün bıraktı içimde. Bu incelemeyi yazmak da farz oldu.
Kitap katı Ortodoks gelenekleriyle eğitim (!) veren bir yatılı okulda geçiyor. Okul Yetkinlik, Gelenek, Onur ve Disiplini 4 temel ilke olarak kabul eden, yenilik karşıtı despot bir yönetimi benimsiyor. Aynı sistem ile mezun olsa da idealistliğini korumayı başarabilmiş ingilizce öğretmeni John Keating’in okula gelmesiyle olaylar başlıyor. Keating daha ilk derste farkını ortaya koyuyor. Kendisine adı dışında “Hey Kaptan! Bizim Kaptan!” diye seslenilmesini istiyor. Ve bu isimlerin hakkını da veriyor. Hayallerinde, umutlarında, birey olma yolunda attıkları her adımda kaptan olma görevini layıkıyla üstleniyor. Aileleri ve diğer öğretmenlerin aksine tek tipleşmekten korumaya çalışıyor, farklı açılardan bakma fırsatı sunuyor. Anı kaçıran öğrencilerin kulağına "CARPE DİEM" diye fısıldıyor.Büyük şairlerin dizelerini okuyup kendi dizelerini yazma hazzını yaşatıyor.Yaşamın iliğini özümsemeyi öğretiyor.
Aykırı duruşuyla etkilediği 7 öğrenci eski bir okul yıllığında gördükleri öğretmenlerinin Ölü Ozanlar Derneğini devam ettirme kararı alıyor. Geceleri yakında olan bir mağaraya gizlice gidip şiirler, yazılar okuyarak, olmak istedikleri kişiler oluyorlar. Ne yazık ki her şey istedikleri gibi gitmiyor. Yaşamın iliğini emerken kemiğini boğazına kaçırmaktan kurtulamıyorlar.
Ben Neil ve Todd karakterlerini, birbirlerini anlayıp tamamlayan arkadaşlıklarını çok sevdim. Keating' in yaktığı ufacık kıvılcımların onların meşalesine kattığı iihtişam çok etkileyiciydi. Finalin ise okuyanların hafızasına kazınacağına eminim...
Kitabını okuduktan sonra filmi izledim. Atmosferi gayet iyi yansıtmışlar ama kitabın özeti niteliği taşıyor diyebilirim..
En iyi özgün senaryo dalında Oscar'ı alan Ölü Ozanlar Derneği her eğitimcinin mutlaka izlemesi ve her repliğini kendine pusula edinmesi gereken bir yapım. 
Henry David Thoreau 
Walt Whitman gibi ismini çok duyamadığımız şairlerin şiirleriyle dolu bir kitap ve film gerçekten tatmin edici. Filmi içim acıyarak izledim. Sonunu kitaptan tahmin ettiğim için böyle hissetmem kaçınılmazdı ama bir de gerçek hayatımızdaki gerçek eğitimcilerin yokluğuna ağladım. Çocukların hayallerini kırpıp yok eden Freddy'lerin varlığına ağladım. Öğrenciye ödev verirken bile ona seçenek değil zorunlu malzeme listesi veren öğretmenlere, kendi hayallerini çocuklarına direten ebeveynlere, kitabın isminin gerçekliğine... Ne bileyim ağladım işte...
Sizler benim gibi geç kalmadan okuyun. Çocuklarınızı yönlendirin, yön vermeyin!!!
·
1.356 görüntüleme
Hepimiz zaman zaman hatalar yaptık ve hepimiz geleceğimiz üzerine yıllarca kafa patlatıyoruz ve yaşadığımız anın ne kadar önemli olduğunun farkında değiliz.. Bazen cesaret edemeyip de içimizde tuttuğumuz şeylerin pişmanlığıyla bir ömür yaşamamak için Carpe diem :)) diyelim.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.