Bir adam düşünün yaşarken birkaç roman, birkaç hikaye yayınlasın ve ölürken ardında yayınlamaya bile kayda değer bulmadığı romanlar bıraksın. Bu adam yaşadığında herhangi bir değer gördü mü ? Veremli ciğerleriyle bu eserleri yazarken aldığı takdir yazmasına dev eserler vermesine yetti mi ? Elbette zamanın ruhu onu beğenmedi, anlamadı, değer vermedi, savaşında yalnız bıraktı. Ne zamanki öldü ve veremli ciğeriyle Tanrının düzeni kazandı, tıpkı eserlerinde olduğu gibi, o zaman dünya onu bağrına bastı ve yüceltti. Kafkaesk diye bir akım oluşturdu. Ardından ne güzel şeyler yazmış diye edebi keyifler alaraktan övdü, benimsedi. Tipik bir insan davranışı. Önümüzde, yakınımızda, ulaşabildiğimiz bir değere kıymet vermeyip, öldükten, yokolduktan, uzaklaştıktan sonra gözümüzde ve ruhumuzda devleşmesi. Dilerdimki yaşarken, veremli ciğerlerinle ve varoluşunla savaşırken sana destek olunsaydı Kafka ama napalım huyumuz bu sen öl ki biz senin bıraktıklarınla yücelelim. Ki hala anlaşıldığını da sanmıyorum adamın o ayrı tartışma konusu. Kafkaesk anlam olarak Kafka"nın tarzında yazan, korkutucu ve karanlık tasvirlerle yazılmış kasvetli ortamlarda, kasvetli konuların işlendiği demek. Kafkayı en iyi tanımlayan da bu sıfattır. Kafka şahsınamünhasır bir yazar. Onu edebi çerçevede bir yere koymak zor. Eserlerinde kalıpları yıkmak isteyen fikirleri yazının biçemine de sirayet etmiş. Adeta bir iç dış dengesi oluşmuş. Anlattığı ne kadar gotik ve sıradışı ise anlatış tarzı onu bütünlemiş. Kendini tamamlayabildiği alanı bulmuş Kafka. Ne mutlu ona. Edebiyat var etmiş onu. İçindeki sıradışı ruhu yazında biçim olarak resmetmiş. Gelelim Ceza Kolonisinde ve diğer öykülerine; eserde Kafkanın ölmeden önce yayınladığı önemli noktadır ki bile isteye yayınladığı öyküler yer alıyor. Öykülerin ana teması Otorite, Tanrı , savaş ve varoluş. Kafka başyapıtı

Dava ve

Şato da bu kavramları müthiş hikaye eder. Bu öykülerde ise hikaye etmekten ziyade öykünün dar sınırları içinde fikir olarak sunuyor. Otoriteyi ve Tanrıyı nerdeyse her öyküde görebiliyorsunuz. Bütün kitap boyunca karanlık sokaklarda, köşe bucaklarda, insan ilişkilerinde, doğa betimlemelerinde, aile yapısında, doğuş ve ölüşlerde, tüyler ürperten kelimelerde, veremli ciğerlerinin savaşının gölgesinde, karmaşık zihinlerin izdüşümünde, baba oğul, anne oğul çatışmalarında, anlamlandıramadığı ama resmetmeye çalıştığı düşlerde, konumlandıramadığı ama hissettiği bütün baskılarda Otorite ve Tanrının peşinde Kafka. İki kavram, iki muazzam ve anlaşılamaz kavram. Neden burdayız? Neden boyun eğiyoruz? İki muazzam soru. Dava ve Şatoyu daha iyi anlamak için kesinlikle bu eserlerden önce veya sonra okunmasını tavsiye ediyorum. Her ne kadar anlamaya yaklaşmak bile zor olsa da Kafka, amacı onu anlamaya çalışanlar için çok iyi bir rehber öyküleri. Kafkanın bu zor anlaşılabilirliği de kendi dünyasını anlayamayışı, anlamlandıramaması ki bu onu Varoluşçu yapar, yüzündendir. Kendisi hayat karşısında ne kadar çaresizse biz de eserleri karşısında o kadar çaresizizdir. Muazzamsın Kafka!