~Ailem beni neden sevmiyor~
~Kısa hikaye~
[Tamamen kurgudur]
Annem, babam ve küçük kız kardeşimle beraber küçük bir evde yaşıyorum. Annem ve babamın, kardeşimle benim aramda koyduğu mesafeyi görebiliyorum. Onu benden daha çok sevdikleri apaçık ortada. Benimle ilgilenmez hatta konuşmazlar bile. Bu durum kardeşim doğduğundan beridir mevcut. Gece eve gelmezsem umurlarında olmayacak. Kendimi bildim bileli bir de bizimle yaşayan Ayşe abla var. Ev işleri, mutfak ve kıyafetlerle o ilgileniyor...
İnanmayacaksınız ama kardeşimi hiç kıskanmıyorum. Hatta onun bana sarsılmaz bi' bağlılığı var. Annemden defalarca azar işitmesine rağmen benimle zaman geçirmekten vazgeçmiyor. Aslında sadece kendi evimde dışlanmak bana acı veriyor. Ben onların çocuğu değil miyim? Beni hiç mi sevmiyorlar? Ve daha bir sürü soru beynimde yankılanıyor, cevaplanmayı bekliyordu...
Babamın evin alt katında laboratuvar gibi bir yeri var. Her gün oraya iniyor ve annemle bir şeyler yapıyorlar. Saçma sapan deneyler yapmayı çok seviyorlar. Acaba şimdi ne yapıyorlar. Evi havaya uçurmasalar bari...
Evet işte hayatımın özeti diyerek yeni açtıgιm günlüğümü kapatıp çekmeceme koydum. Bence böyle bir hayatım olduğu için günlük açmam mantıklı bir seçenekti. Ayağa kalkıp telefonumu aldım ve saate baktım, öğlen olmuştum ama hiç kimse beni çağırmıyordu, dediğim an Ayşe ablanın sesini duydum. Beni çağırıyordu...
"Tamam abla geliyorum"
Dedim, Ayşe ablaya biraz yüksek sesle. Telefonu bana arkadaşım daha doğrusu erkek arkadaşım hediye etmişti. Sofradayken kimse benimle konuşmadığı için sürekli telefonla oynuyordum, ama bana telefon ne ayak diye soran bile yoktu. Telefonumu bırakıp mutfağa, Ayşe ablanın yanına gittim ve aramızda şöyle bir diyalog geçti...
"Buyur abla"
"Sofrayı kurmama yardım eder misin kızım?"
"Tabii ki seve seve"
Deyip elinden tabakları almış gelip sofraya yerleştirmiştim. Sofrayı tamamen kurduğumuz zaman anne ve babamın geldiğini fark ettim. Gelip sofraya oturdular. Biraz sonra kardeşim de geldi ve oturdu. Yine her şey aynıydı, alışık olduğum bir durumdu. Kimse benimle konuşmuyor yüzüme bile bakmıyordu. Sakince yemeğimi yiyor telefonda arkadaşımla yazışıyordum. İşin ilginç tarafı ise Ayşe abla eskiden hep bizimle otururdu, ama şimdi ise hiç yanımıza gelmezdi...
Yemeğimizi bitirmemize ramak kala eve yayılan bir çınlama sesi ile ellerimi kulaklarımla birleştirmem bir oldu... Ses çok yüksekti ve sanki beynimin içindeydi. Ama benden başka kimse etkilenmemişti sanki... Herkes normaldi ve bana bakıyordu. Babam anneme baktı ve şöyle dedi:
"Zamanı geldi...!"
Ne demekti bu? Neyin zamanı gelmişti?
Ardından babam Ayşe ablayı çağırdı ve evine gitmesini istedi. Ayşe abla gittikten sonra kardeşim kalkıp yanıma geldi ve yanağımdan öperek "Seni çok seviyorum ablacığım" dedi. İçimi bir korku kaplamıştı...
Bir an babam bana bir bardak su uzattı ve içmemi istedi. Genelde benimle hiç ilgilenmedikleri için sessizce suyu aldım ve içtim. Ardından bir anda başım dönmeye başladı ayağa kalktım ve odama gitmek istediğimi söyledim. Fakat dengemi sağlayamadım ve düştüm... En son başım bir yere çarptığımı biliyorum, sonrası karanlık...
Gözlerimi açtığımda babamın laboratuvarında olduğumu anlamıştım, ama bir sorun vardı... Hareket edemiyordum, kollarımdan ve bacaklarımdan bağlanmıştım. Tam seslenecekken, annemlerin konuşmasını duydum, şöyle diyorlardı:
"Ben kızımdan vazgeçmek istemiyorum..."
"Ama buna mecburuz yoksa herkes ölecek..."
"Neden ya neden benim kızım?!"
"Çünkü o bir... dışlanmış..."
Bu duyduğumla resmen şok geçirmiştim. Ne demekti bu? Bana ne yapacaklardı? Annem neden benden vazgeçmek istemediğini söylüyordu? Tüm bunların cevabını öğrenmek için tek bir yol vardı, o da annemlerin yanına gelmesi...
Tam seslenmek istediğimde yanıma geldiklerini fark ettim. Babamın elinde bir iğne vardı. Bana yaklaştı ve yanımda durdu.
"Üzgünüm kızım ama bunu yapmalıyız ve seni dönüştürmeliyiz... Çünkü buna mecburuz..."
Dedi... Allah kahretsin yine hiçbir şey anlamamıştım. Ne yapmalıydı? Neye dönüştürmelilerdi beni ya? Bir tür canlıya veya bir hayvana mı? Yine anlamak için sormam gerekiyordu ama nasıl soracağımı bilmiyordum ve bir an babamın bedenime enjekte ettiği şeyle anladım ki, beni bir tür canlıya veya bir hayvana dönüştürmeyecekler... Aslında asıl dönüştürecekleri şey...
Şeytanın ta kendisiymiş...
~Son~
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.