“…insan yaşama aittir” gelenler gidenler, soranlar sormayanlar, sevenler sevmeyenler, hatırlananlar hatırlanmayanlar… hepsi de içimizde, yüzümüzde, bedenimizde izler bırakır. İzler seçtiğimizi sandığımız bir yaşamın kalıntılarıdır. Bizi biz yapan nedir ki? Bedenimiz mi, ruhumuz mu, diğerleri mi? En çol bizi biz yapan diğerleriyle birlikte kurduğumuz dünyadan bize kalan hatıralardır. Hemen tamamı zamansız ve mekansız hatıralar. Birbiri üstüne binmiş, hayallerle karışmış, beklentiyle yoğrulmuş hatıralar. Hangisi gerçek hangisi değil bilmediğimiz bir sürü küçük küçük yaşam baloncukları. İçinde nefes aldığımız düşündüğümüzde gülümsediğimiz veya lanet ettiğimiz, hüzünlendiğimiz gerçek olup olmadığı şu kadar umurumuzda olmayan anlar. İçinde aşklarımızı, öfkemizi, sevinçimizi, hazzımızı doldurduğumuz zaman kapsülleri. Şimdiki ‘ben’in çizgilerinin gerçek sahipleri. “İnsanların yaşamış olmaya bile değmeyen önemsiz olaylardan oluşan dağları belleklerine neden yığdıklarını ve neden onları yüz defa belki de daha fazla eşeleyip durduklarını ve sanki yaşamaya değmiş bir yaşamın kanıtı olmaya uygunlarmış gibi sunduklarını da anlamıyorum.” Ölüme yaklaştığımızı hissettiğimiz tüm anlarda üzerimize çullanan bir sürü insan halleri. Havada salınan elin izi, size sürtünen kedi, ağlamanıza sebep bir acı… Yokluğunuzu fark etmeleri mümkün olmayanlara bile miras bırakmayı istediğiniz kendi varlığınız kendi farkınız. Biricikliğiniz… Hangisi kötü hiç hatırlamamak mı, hatırlanmamak mı? Hayatının sonuna yaklaşmış bir kadının tüm yaşamını teleskopla geri bakıp incelemesini okuyoruz roman kurgusunda. Gerçekle hayalin beklentiyle olanın karıştığı bir aşk ilişkisi içinde; “Kendimize bir defacık olsun başkalarının bizi gördüğü ve bizim de onları gördüğümüz gibi görebilmek için kendimizle resimlerimiz arasındaki yabancılığı birkaç saniyeliğine aşabileceğimizi umuyoruz. Bunu başaramıyoruz.” Her şeyin başı ve sonu hep aynı yerde başlıyor ve bitiyor insan beyninin içinde. Tüm sırları açıklamak mümkün olmasa da bize kalan yetiyor elbette bize.

Animal TristeMonika Maron · Alef · 2016415 okunma

··

361 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

OkuryazaR