Gönderi
Aslında kitap elime ilk ulaştığinda daha kitabı okumadan kitabın kapağından , başlığından içeriğinin ne kadar muhteşem olduğunu anlayıp büyük bir heyecanla ilk incelememi yazmıştım ancak şuan kitabı defalarca okumuş biri olarak daha gerçek bir inceleme yapmanın vakti geldi diye düşünüyorum. Bir yazar ne kadar bilgili ne kadar donanımlı olursa eseri de o kadar başarılı olur diye düşunüyorum. Ancak bu bilgiyi edebi bir dille kağıda aktarmak da çok önemli bir unsur. Ve Osman Nuri Burucu gerek donanımı gerek yeteneğiyle ilk eserini çok başarılı bir şekilde bizlere sunmaktadır. Kitapta benim yaşadığım şey şu oldu : Gözlerimin aslında görme yetisinin kısıtlı olduğunu, görmek için aslında göze değil açık/ kararmamış bir kalbe ihtiyacımın olduğunu anladım. Her bölümü tek tek alıntılamak istiyorum. Birçok bölümde hatta neredeyse her cümlede durup üzerine düşündüğüm bir kitap oldu. Kitabın son kısmı ise yazarın sessiz çığlıklarının olduğu bölümle noktalanıyor. Bu kısımda herkes kendi sessiz çığlıklarını duyabilir, yalnız olmadığını anlayabilir. Ben kendimi ne zaman kötü hissetsem açıp okurum adeta ruhumun tedavisi için kullandığım bir ilaç oluyor bu kitap. Kitabı okuduktan sonra derdimi küçümsüyorum. Ve her güneşe baktığımda o bizi aydınlatıp ısıtırken biz karşılığında onu hergün yılmadan bıkmadan öldürüyoruz diye düşünerek vicdan azabı çekiyor ve onun bunca emeğine karşılık daha iyi bir insan olmaya gayret ediyorum. Bu sadece bir kısmı kitabın hayatımdaki etkisinin. Doktor ve yazar olan Osman Nuri Burucu, bir doktor olarak bedenleri ve bir yazar olarak da ruhları iyileştiriyor. Ruhumuza bu ilacı ürettiği için kendisine çok teşekkür ederim :) Ve herkese iyi okumalar dilerim :)
·
311 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.