Gönderi
Elimde bulunan üçüncü ve son Tarık Tufan kitabıydı, "Beni Onlara Verme"... Daha önce iki romanını okumuştum bu kitapta 41 öykü vardı.
#öykü okumayı çok seviyorum. Neden mi? Çünkü hayatın içinden çıkıyor, mutlaka kendimden bir iz buluyorum. Zaten yazarımız kitabın başında harika bir giriş yapmış yoruma gerek yok, onu paylaşmak istiyorum.
ANLATMAYA BAŞLAMADAN EVVEL
Huzursuz bir ruhum var benim. Bu dünyada yersiz yurtsuz kalmaktan belki.
Çok uzun zamandan bu yana hikayeler anlatıyorum. Anlattıkça ruhum sükunet bulur sandım. Olmadı.
Kendimi bilmeye başladığım yaşlarda, içinde yaşamak zorunda kaldığım hayatın bende baş edilmesi güç bir nefes darlığı ve kopkoyu bir iç sıkıntısı yarattığını derin bir acıyla fark ettim.
Hayatımı her yanından kuşatan gerçekliğin kalın ve aşılmaz duvarlarını güçsüz ellerimle yıkamayacağımı zamanla öğrenmiştim. Bu nefes darlığından, bu iç sıkıntısından kurtulabilmek için kendi kendime hikayeler anlatmaya başladım. Gerçekliği bozarak, ruhumu ayakta tutmaya çalışıyordum. Bu durumla başka türlü yüzleşmeyi göze alacak kadar cesur bir adam olmak isterdim.
Mahallemizi, insanları, yaşadıklarımı hayallerimi katarak anlatıyordum. Beni yaralayan ne varsa, anlattıkça anlam ve duygu değişikliğine uğruyordu. Nefes darlığı ve iç sıkıntısı yaratan bir gerçeklik tahammül edilebilir bir hale dönüşüyordu.
Anlatmaya başladıktan bir süre sonra ayırt edemez oldum; hangi olaylar gerçekten yaşandı, bu karakterlerin hangileri uydurmaca, semtte neler oldu, o sahneler gerçekten yaşandı mı?
Bütün bunları anlatmamın altında yatan tek bir sebep var aslında. Hikayelerin bir yerine iliştirdiğin yaralarını göstermek ve birilerinin "Çok mu acıyor?" diye içten bir merhametle sormasını beklemek. Bir annenin çocuğunun kanayan yerini öpmesi kadar içten.
Okuyacağınız hikayelerin serencamı bu. Bir semt var. O semtte yaşayan insanlar. O semtte olup bitenler.
Herkesin hicreti niyet ettiğinedir.
Arka sokaklar, muradına eremeyenler, bir kez sevdiğinin yüzüne baksa ölecek aşıklar, eli, yüzü, bahtı kara çocuklar.
En çok onlar için yazdım.
Ne kadarının gerçek olduğunu artık ben de ayırt edemiyorum.
Bence tamamı gerçek, duru, acı, hayat parçası 41 öykü okudum. Hepsini çok sevdim. Ama;
Fırtına Cemal Dönmedi
Cüret
Veda
Şimdi Kuşlar Bizi Nasıl Görüyordur Hüseyin Abi?
Medine'ye Varamadım
Bizim Yıkık Krallığımızın Prensesi Zerrin
Karanlık
İbretialem
Delirmiş Kızlara Ağıt
Bunlar ayrı bir dokundu kalbime... Öykü seviyorsanız gönülden tavsiyemdir.
·
94 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.