Gecenin bu saatinde beni uyatmayan, beynimi pirana gibi kemirip duran o düşüncelerimi yazıya dökmeden rahat edemedim. Herkesin derdi başından aşmışken, herkes dermanı başkasında arıyor. Benim gibi güzel yürekli, karşısındaki insana canını verebilecek harbi insanlarsa işte gecenin bu saatlerinde böyle kendini yazıya şiire döküyor...
Nasıl anlatsam bilemiyorum. O beni gerçekten sevmiyor ve bunu bilmek canımı gerçekten çok yakıyor, çok acıtıyor. Hep başkalarına karşı, "Ben hiçbir şeyi kafama takmıyorum, hiçbir şeye üzülmüyorum. Gamsız, hissiz bir insanım. Benden değerli kim var bu hayatta? Bak sende benim gibi ol hayatını yaşa!..." diyorum ama iş kendimle konuşmaya gelince böyle derbedere bağlıyorum. Demek ki söylediğim kadar hissiz, kalpsiz, gamsız değilmişim, aslında da hiç öyle olamamışım. Bazen "hak ettiğimi yaşıyorum" diye düşünüyorum. Aklıma eski sevgilimin, kırıp döktüğüm evlilik hayalleri, onu yarı yolda bırakışım, onu hastalıklı hâle benim getirişim... geliyor da, vebalini almışım diyorum kendi kendime. Oysa ki, onunla bir geleceğim olamazdı. Beni robotlaştırmaya çalışan bir adam benim kocam olamazdı. Olamadı da zaten... Bazen "iyi ki" diyorum. Çünkü eğer evlenmiş olsaydım onunla şimdi ya hapiste ya da mezardaydım. Öte yandan, sadece sevmenin yetmediğini anladığımda 3 buçuk senemi harcadığım bu ilişkinin kesinlikle bitmesi gerektiğini çok net bir şekilde gördüm. Onunla asla istediğim o hayatı kuramayacaktım.
Şimdi çok mu mutluyum??? Hayır değilim. Hem de hiç değilim. İnsan yaşattığını yaşamadan ölmezmiş ya, bende bunu yaşıyorum. O beni deliler gibi severken ben onu kapının önüne koydum. Bak şimdi bende dilediğim şekilde sevilmiyorum. Zaten hayatın bir cilvesi bu, benim karşıma hep böyle adamları çıkarıyor. Yüreği yetmeyen, kendini hiç bilmeyen, anlayışsız, beni tamamlayamayacak, değerbilmez...
Değerimi bilen yok. Sevildiğimi de hiç sanmıyorum. Çünkü beni tanımıyorlar. Bense, onları hayatıma seçmiyorum. Çünkü buna değmiyorlar. Peki ben neye değiyorum? Ben neyi hak ediyorum? Çok mu zor beni adam gibi sevebilmek? Çok mu zor benim deli sevdama deli bir yürekle karşılık verebilmek? Beni anlamak, dinlemek, tamamlamak bu kadar zor mu gerçekten???
Beni neden sevmiyorsun soruyorum sana??? Sana kaybettiğin ailen oldum diye mi? Sana hiçbiri 5 kuruş etmez akrabaların oldum diye mi? Sana o arkandan kuyular kazan pezevenk arkadaşlarından daha kaliteli arkadaş oldum diye mi? O düştüğün bataktan seni çırpına çırpına çıkardım diye mi? 5 kuruş paranda gözüm olmadı diye mi? Hediyeni vs. istemedim diye mi? Seni insan yerine koydum diye mi? Yoksa hep elinin altında durdum diye mi? Hadi sen söyle hangisi beni sevmeyişinin en geçerli sebebi...
Bu hayatta ölene kadar senin yanında ben dururdum ben. Herkes elbet bir gün gidecekti hayatından, ben, bense kalıcı olacaktım. Sen hiçbir zaman izin vermedin ki, ben, senin hayatının bir yerlerinde bir nokta kadarcık yer bulayım kendime... Sen ne zaman izin verdin ki, deli dolu sevdam yaşadığın cehennemi bahar bahçe yapsın... Sen beni ne zaman gerçekten sevdin ki 😭😭😭 Ben bunları gözlerim dolu dolu yazıyorum. Elbet bir gün sana da okumak nasip olur veyahut bir tanıdığında denk gelirsin bu sözlerime, o zaman yansın için beni yaktığın bu cehennem gibi ateşle...
Zoruma çok zoruma gidiyor. Sen beni sevmiyorsun ve en acısı da ben bunu biliyorum. Zaten hiç sevildiğime inanmamıştım ki... Ne senden öncesinde ne de sende. Bana bunu yapmaya hakkın yok senin. Ama karakterin de yok ki söylediklerimi anlayasın. Dert oldun be içime. Evet gidiyorsun, çokta güzel gidiyorsun, ama zoruma... Dilerim ki sen de kadir kıymet bilmeyen ellerde böyle permaperişan bir hâlde kalbine derman ara...
Şunu da hiçbir zaman unutma, benden sana iz kalsın mutluluk. Her mutlu olduğunda cam kırıkları arasında milyonlarca can yarasıyla dolsun vücudun. Fakat sargı tutmasın hiçbir yaran. Bir toz tanesinde acıyı yaşa... Bulunmasın o derin yaralarına en ufacık bile bir derman...
A.U
·
359 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.