Bir Gün Tek Başına -Vedat TürkaliKitabı neden sevmediğimi anlatan bir inceleme olacak bu sanırım. Neresinden başlasaam..
Şöyle ki Bir Gün Tek Başına, siyasi bir roman. Kitap hakkında duyduklarım ve yazar hakkında bildiğim kadarıyla devrimcilerin, işçilerin mücadelesinin anlatıldığı bir kitap okumayı bekledim ve beklentim çok yüksekti. Ancak 600 sayfayı bitirdim ve elde tutulur sağlam bir şey görmekte çok zorlanıyorum.
Ana karakterimiz Kenan çok mutsuz bir adam ve kitap bilinç akışı tekniğiyle yazıldığı için yaşadığı bunalımı çok iyi anlıyoruz okurken. Komünist partiyle olan geçmişinden dolayı bir süre tutuklanmış biri. Türkiye'ye olan inancını kaybetmiş bir adam. İçinde devrimcilik kırıntıları(!) kalmış olmalı ki biz onları okuyoruz. Ben Kenan'ı hiç sevmedim. Bu adam yasak ilişki yaşıyor, eşini aldatıyor, önüne gelene saydırmakta üstüne yok bu da yetmezmiş gibi hiçbir suçu olmayan eşini dövmekten bayıltıyor, bunları yaptığı yetmezmiş gibi onu sürekli saçmasapan hakaretlere ve küfürlere boğuyor. Aşık olduğu kadın ise Günsel, üniversitede okuyan aydın, okumuş ve cesur bir kız. Kitaptaki devrimci karakterimiz diyebiliriz. Ancak bu iki karakter toplumsal olayları hayatlarında ön plana koymuş oldukları için bu ahlaksız olayları umursamıyorlar. Onlara göre bu tarz şeyler 'küçük burjuva duyarlılığı'ndan başka hiçbir şey değil. Ama nedense kitap bu yasak aşk etrafında dönüyor, devrimcilik etrafında değil. Elbette dönemin siyasi gelişmeleri de okuyoruz ama kitap bunu odağı haline getirmemiş.
Kitapta yazarın haklı olduğu ve benim bakış açımla da örtüşen pek çok şey var ancak bu olayları daha düzgün karakterlerle okumak, dönemi yaşamak ve devrimci karakterlere saygı duyup benimsemek isterdim onları. Bunun yerine sadece iğrendim. Hayatta hiçbir zaman toplumsal sorunlara duyarsız kalmamamız gerektiğini düşünsem de bireysellik de belli bir oranda hayatımızda yer edinmeli diye düşünüyorum, bazı şeyler ölçülü olmalı. Çünkü öyle olmadığında bu tarz karakterler karşımıza çıkıyor. Kitapta küçük burjuva duyarlılığı denilen şey 'ahlak'tır, kişiliktir. Önce insan olacaksın, sonra komünist, sosyalist, vs.. Kitapta çok güzel şeyler okuyabilecekken Kenan'ın eşini dövüp ona duyduğu acımayı okudum, eşi Nermin'in suçsuz ama bir o kadar gurursuz davranışlarını, Günsel'in zaaflarına yenik düşmesini...
Kitapta okuduğum devrimci karakterlerin sağlam duruşlu olmasını isterdim, çünkü devrimci dendiğinde aklıma gelen bu.
Romanın o kadar çok seveni var ki kitaba haksızlık ettiğim ihtimalini de göz önünde bulundurarak birtakım incelemeler okudum ama diğer okurların görüp de benim göremediğim bir şey yoktu. Kitaba pek çok açıdan bakıp atıyorum polis-devrimci ilişkisine, demokrat partiyle muhalif parti CHP arasında kalanlara ve devrimcilerin yaşadıklarına kafa yorduğum bölümleri de ve hatta kitabın akıcılığını da hesaba katarsam, yine de bunlar bana kitabı sevdiremedi. Kitapta aklı başında tek bir karakter yoktu bence. Olan her zaman olduğu gibi çocuklara oldu, Zeynep 'e Turgut'a...
Beklentim yüksek olduğundan benim için hayal kırıklığıydı bu roman ne yazık ki:(
