Baba...
Ne uzun ne derin bir kelime...
İçinde acılar, gülüşler, bir hayat barındıran kelime...
Nasıl güzel, nasıl güzeldi... Tadı damağımda kaldı. Öyle naif, öyle sade, öyle harika bir kitaptı ki. Eskileri hatırlattı bana hep, hani o insanların birbirlerini kırmaya korktuğu günleri. Hani insanların birbirinin kıymetini bildiği günleri.
İçimde merhamet rüzgarları esiyor. Acı dolanıyor içimde. Benim de bir gün yaşayacağım o acı dalgası dolduruyor gözlerimi. Babam...
Yokluk zordur. Alışılmış şeylerin yerine gelen boşluk çok zordur. İnsan eşyaya bile alışır, gittiğinde yokluğunu hissederken, bir insanın yokluğu, o sesin topraklar altına gömülmesi nasıl bir acıdır?
Kitapla nefeslendim, dinlendim, huzur buldum, üzüldüm, merhamet doldum... Hasan Ali TOPTAŞ'ı daha başka sevdim bu kitapla. Enfes tek kelimeyle enfesti. Kesinlikle tavsiye eder, keyifli okumalar dilerim.