İlk 60 sayfa benim için epey zorlayıcı ve hayal kırıklığı oldu. Yazarın kendisini duygusal bir serzenişin susmuşluğundan çıkmadığını görmek beni cezbetmedi. Zaten bizim Türk şiiri konusunu anlatacak bir şey bulamayınca ya sexten ya İslam'a hakaretten ya da "ben seni deli gibi severken yarim" gibi unsurlardan nemalarak beslendiği için burada da aynı duygusallığı görmek kafamıza ve kalbimize ve ruhumuza zınk diye düşecek kelimelerin cümlelerin nahifliğini çaresizce gölge de bıraktı. Tâbii 60 sayfa boyunca bu şekilde değildi. Birkaç şiiri hoşuma gitmişti mesela "İşte Kelimeler" şiiri gayet güzeldi. Zaten kelimelerden bahsediyorsan kötü bir şey yazamazsın. Bir de ben o ilk 60 sayfadaki dili üslûbu pek beğenmedim. Birincisii aynı kelimeleri ve cümleleri çok fazla kullanmış bir diğeri ise sohbet havasında olduğu için sohbet duygusal ama o yoğunluk hani o şiirsellik pek geçmiyor. Tâbii her şey bittikten sonra gel gelelim sürgün edebiyatına. Bundan sonrası yazarın kimliği üslûbu sanatı şiiri başkalaşım geçiriyor. Sanırım ki içine Dante kaçtı. İlahi Komedya yı okuyanlar bilir onun o kendine has üslubuyla oluşturduğu lirik havası (Dante Kutsal Şiir der) Derviş Bey'in yeni biçemle kendi sayfalarına aktarmış. Sürgün olmasa da mevzu her dize beni, bağrından öz vatanından koparılmışçasına saplandı yüreğime. "Ey Dilim! Olduğun şey miyim ben!" Bu dize benim ne demek istediğimi umarım anlatmaya yetmiştir. Ben sürüldüm kendi vatanıma döndüm kabul edilmedim değil. İnsanın kendinde dahi olmaması. Kendinde kendinden yoksun varlığının ötekileştirilmesi bir sürgün değilde nedir? Izdırabı şiirle harmanlayıp peynir ekmek gibi koyuyor önümüze ama bundaki şairanelik buradaki üslûp o epik o lirik hava yok yok yok diyorum yaa yıllar sonra bir Dante dedim. Özelikle Arapça öğrenip Arap edebiyatını okumak isterdim. Çeviri dahi pekâlâ böyle etkileyiciyken kendisi bambaşka bir derecededir. Şu sürgün kısmını dönüp dönüp okuyabilirim.