Ve o gün geldiğinde yarim
İnancın, duygun ters yüz olduğunda yani
Her şeyin mahvolduğunu düşündüğün
Ve hatta en kötüsü Allah kahretsin, dediğin ânda
Cevabı çoktan verilmiş sorular sıralandığında
Ve çoktan alınmış kararlar sürüklediğinde seni
Duymak isteyeceksin belki dur diyecek bir sesi
Ruhunu dinle, orada bulacaksındır aradığını
Çünkü yıllar yılı sığındığım tek yer orası
Şu an inanılası zor şekilde çok derindeyim
Dudaklarım ne yapsam bükük, bu şarkıyı söylemekteyim
Anlamanı da beklemekteyim, sade sevmeni değil
Görüyorum saçların nasıl darmadağın
Görüyorum gözlerinde karanlık bir mağara
Görüyorum yüzün bir tüyün salınarak yere düşüşü
Mavi hiç bu kadar çocuk bu denli soluk olmamıştı
Sevinçten de ağlayacaksın yarim, inan
Ki o vakit demirden çelik çelikten de gemiler yapılacak
Dünü unut demiyorum ama bil bunun yarını da var
Sanıyor musun ki yağmur ancak denize yağar
Tamam, kabul, bunları söylemek hakkını nereden buldum
Doğru. Fakat bilemez mi insan doğalı çok oldu bu günün güneşi
Her ân'ın bir öncesi varken anlamamak bunu ne mümkün
Zaman günü sürekli eder sürgün
Hatırla bunun için ertelemiştik uçurumları
Bırakma sen tökezlersen yıkılır dünya
Sabırla bekleyip öperek söndür mumları
Şafaktır karanlığın en koyu anının ardı
Ne zaman kaybolursa umudun
Açıp bu mektubu oku
Ben ki çocukluğu ortadan bükülmüş
Hafızası kitaplar ve gençlik aptallıklarıyla çürümüş
Anlamlar ve yeni güneşler aramakla mükellef bilirim kedimi
Bin düş arasında sürdürdüğüm döğüşe rağmen
Bazen kaçarım her şeyden Oblomovlaşırım bazen
Gene de unutmamaktayım ki söz vermiştik o hâlde
Kurumayacağız kalmayıncaya dek tatmadığımız hazan
Ve sen tarihin gördüğü en haklı direnç, en içten lütfen
Belki aç kalkacağımız sabahlar
Belki kaç kereler yağmalanmış baharlar
Belki sanatı ayaklar altında hem de hiç olmadığı kadar
Belki devleti hâlâ ayakta hâlâ zulmeder göreceğiz
Yine de biz yaşamı bir
Yeni doğmuş çocuğun ağlayışındaki haklılıkla seveceğiz
Bağrımıza basacağız koklayıp ah öpeceğiz onu
Bizim direncimiz: sevgili derdimiz bu.
Dünyamız farklı aynı olsa da kul
Kusur bizim diyelim e mi? Onlara bırakalım huzuru
Saçların tek başına yeteri kadar sulh
Parmakların hükmetsin sultama gülüşün milisler doğursun
Nazım'ı düşün, İsa'yı, Yusuf'u, Muhammed'i
Bütün büyük o insanları düşün dertleri ne idi?
Şu yazdıklarıma ihanet edecek olan benimdir belki
O zaman ne olur bırakıp gitme beni, tut kendime getir olur mu?
Hatırla bunun için ertelemiştik uçurumları
Bırakma sen tökezlersen yıkılır dünya
Sabırla bekleyip öperek söndür mumları
Şafaktır karanlığın en koyu anının ardı
Ne zaman kaybolursa umudun
Açıp bu mektubu oku
Hatırla bunun için ertelemiştik uçurumları
Bırakma sen tökezlersen yıkılır dünya
Sabırla bekleyip öperek söndür mumları
Şafaktır karanlığın en koyu anının ardı
Ne zaman kaybolursa umudun
Açıp bu mektubu oku
Ne zaman kaybolursa umudun
Açıp bu mektubu oku
Bu satırları, bu kehaneti, bu mısraları haklı çıkartma,
Bir çiçek solduğu yerden boy vermez tekrar
Belki henüz görmedik o günleri. Belki henüz karşılaşmadık bile.
Ama bir gün tanışacak ve göreceğiz ve tüm bunlar
Şu günden sana yazılmış olacak.
O gün geldiğinde yarim, diyeceğim sana, yarim sana bir mektup var!"