Gönderi
Bir İdam Mahkumunun Son Günü
Victor Hugo bu romanında gelecek kuşaklara idam cezası için genel ve kalıcı bir savunma yapmıştır.Yazar bazı suçlar için öngörülen idam cezasından dolayı vicdanen rahatsızlık duymaktadır ve bu rahatsızlık öyle bir seviyeye ulaşmıştır ki içinde olanları yazıya dökme ihtiyacı duymuştur.Bir gün Paris Meydanında (Greve) idam haberinin broşürlerini ve duyurusunu gördüğünde toplumun bu infaza karşı kayıtsız kalmasını, olağan hayatına devam etmesini yadsımıştır.İnfaz edilen kişinin idamından dolayı broşür basan, duyuru yapan kişilerin bu işten kazanç sağlamalarını kınamıştır ve şu sözü söylemiştir:”Kanla kirlenmiş bu paradan daha iğrenç bir şey düşünebiliyor musunuz?”Kitapta infazların ne kadar acımasız ve alçakça olduğunu şu sözle belirtmiştir.”Kralın savcılarının karılarının sinirini bozmalı.Bir kadın bazen vicdan demektir.”Giyotinin insancıl bir hüviyet kazandırmak için geliştirilip Fransız Hükümeti’ne sunulması da çağın adalet sorununu büyük ölçüde ortaya koymaktadır.Bir sistem düşünün ki idamların toplumun gözünde adeta bir tören olarak görüldüğü, halkın eğitildiği düşünülen bir sistem.Böylesine mazoşist bir toplumdan sağlıklı, faydalı bireylerin çıkmasını hangi mantıksal zemin üzerine oturtabiliriz.Suça itilen kişileri topluma kazandıramadığımız, iyileştiremediğimiz sürece yaptırımların bir anlamı olacağını düşünmüyorum.Yaptırımların şiddeti ile kişinin kendisini topluma uygun biri haline getirmesi arasında da orantı olduğunu düşünenlerin bu düşüncelerinin altında şiddete eğilim veya şiddetten zevk alma olduğu kanısındayım.Giyotinin kolay ani ve acısız olduğuna dair olan inanç hakkında şöyle bir kesit vardır:”Üstelik acı çekilmediğinden eminler mi?Bunu onlara kim söyledi?Kesik bir başın sepetten kanlar içinde çıkıp halka:Acı hissedilmiyor dediğini duyan oldu mu?”Evet bunu söyleyen hiç kimse olmadı.İdamdan önceki 6 haftalık ölüm orucunda mahkumun hangi ruh hallerine girdiğini psikolojisini, duygularını, acılarını, hâlâ ümidi olduğu gerçeğini yazar ne kadar derin anlatmış olursa olsun yaşamadığımız duygular sadece tarif edilebilir,hissedilemez.Mahkum affedildi mi edilmedi mi bilmiyoruz ama daha önce yaşadığı duyguların ölümden ne farkı var ki?Bu yazıyı kitap boyunca aklımdan çıkmayan şu sözle bitirmek istiyorum.”Ölümü bilerek nasıl yaşar insan, geride dünyanın kalacağını bilerek nasıl ölür?Bilmek bütün acıların anasıdır.” Der Şükrü Erbaş.
·
46 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.