Aforizmalar okumak bambaşka bir şey. Kitaplardaki seçkilerden oluşmuş cümlelerin hepsinin ayrı bir derinliğinin olması, üzerinde düşündürmesi sevmem için başlıca etkenler. Aylak Adam Yayınevi’nden Schopenhouer, Kafka ve son olarak Konfüçyüs Aforizmaları kitaplığımda yer buldu. ‘En sevdiğim kitabın en sevdiğim cümlesi’ diye herkesin söylediği bir laf vardır. Bir Aforizmanın sayfaları çevrildiğinde ‘seçki’ olan özdeyişler, o en sevilen cümlelerin ajandaya yazılması gibi bir duygu olsa gerek. Tüm cümlelerin altının çizilesi Aforizmaları bitirdiğimde bir roman okumuş gibi hissediyorum. Çinli Filozof Konfüçyüs, iyiliği, insanlığı, barışı, erdemi, yüksek insan ile bilge insan öğretilerini konu alıyor cümlelerinde. Özdeyişlerin altına atıf yapılması, yazarın hangi eserinden, sayfa numarasıyla birlikte belirtilmesi, elbet iyi olurdu. Aforizmaların düzeni için kitap moderatörü iyi bir seçenek olabilirdi. “Ayakkabılarım olmadığı için üzülürdüm. Ta ki, sokakta ayakları olmayan adamı görene kadar.” Sözü kitapta Konfüçyüs’e ait ancak Google’a yazıldığında aynı sözün Balzac, Antole France hatta Acem, Arap atasözü olduğunu belirten kaynaklarla karşılaşıyoruz. “Değişmeyen tek şey değişim” sözü de Çinli Filozof’a ait olarak gösterilmiş ve yine bu sözün de birden fazla yazara ait olduğu kaynaklar sıklıkta. Sözler için genel anlamda “yakıştırma” yapılan bir şey. Geniş bir kitleye ulaşamamış, tanınmayan yazar veya şairin herhangi bir sözü, çok tanınan ve bilinen bir yazara aitmiş gibi gösterilir. Ortada Mevlana örneği var. Okuduğum bir makalede Mevlana’nın büyük eseri Divan-ı Kebir’de kendisine ait olmayan birçok sözlerin kendisine aitmiş gibi yakıştırma yapıldığı saptanmış. En basit örneğinden “Ne olursan ol yine gel” dizeleriyle başlayan meşhur sözün bile Mevlana’ya ait olduğu muallakta. Bu doğrultuda “Başkasına aitmiş gibi göstermenin” nasıl bir gerekçesi olabilir? Unutulmaya yüz tutmuş, unutulan yazarların sözleri de haliyle hatırlanmaz. Hal böyleyken unutulan bir yazarın beğenilen bir sözü harcanmayıp, belli bir kitleye ulaşmış kitaba-yazara- yerleştirilir. Mantıklı bir şey olsa da, bilgi hırsızlığından başka bir şey değildir. Dolayısıyla, okuyanı doğru olmayan bilgiyle yüzleştirmek meslek etiğine yakışmayan bir davranıştır. Körleşme kitabını bitirir bitirmez, Hayat Mutsuz Olmak İçin Çok Kısa’yı elimde buldum. Cannetti’nin etkileyici anlatımıyla Konfüçyüs ve Buddha gibi çağını etkilemiş büyük Filozofların öğretilerinden kesitleri okumak hayli ilgimi artırdı. Martin Eden kitabında Spencer ismi çok geçiyordu, Türkçe’nin Sırları’nda Büyük Şair Fuzuli, Kültür Ve Medeniyet’te Shakespeare, İtiraflarım’da Hz. Süleyman gibi birçok düşünür veya yazar isminin bir kitapta geçmesi, o düşünürü araştırmam için bir başına yeter bir sebep oluyor. Gelgelelim Konfüçyüs’e. Çoğu özdeyişi önceden bildiğimi fark ettim ancak yazara ait olduğunu bilmiyordum tabii. İnanıyorum ki, bir söz dünyayı değiştirebilir. Bir kelime rüzgarın tatlı bir esintisini yüzünüzde hissettirebilir. Üzerinde düşünülmüş, bilgece söylenmiş bir söz ise size rehber olabilir. Herhangi bir konu tartışılırken o bilgece söylenmiş sözle konuya değinilebilir, gerçekten duygu ve aklın harmanlaştığı özdeyişleri hatırlamak bu derece önemli bir yere sahip olabilir... Kitabı üç kez okudum. İlk okumayla ikinci okuma arasında fark olduğu gibi üçüncü okumanın da ikinci okumayla arasında fark var. Çoğumuz okuduğumuz kitabın kapağını açmamak üzere kitaplığa yerleştiririz oysa bir kitabı ikinci kez okumanın bambaşka bir derinliği var, bu sadece ikinci kez okumaya değer gördüğümüz kitaplar için geçerli olan bir şey tabii ki. Uzun lafın kısası, Hayat Mutsuz Olmak İçin Çok Kısa eserini öneriyorum. Evet hayat çok kısa, Dünyayı çok önemsemeyecek kadar, insanlara çok fazla güvenmeyecek kadar, kötü kitapları tercih etmeyecek kadar; sadece kendi doğrularını kabul eden, içten pazarlıklı egoist insanlara zaman ayırmayacak kadar çok kısa…

Hayat Mutsuz Olmak İçin Çok KısaKonfüçyüs · Aylak Adam Yayınevi · 2016588 okunma

·

101 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Esen Börü