Veronika Ölmek İstiyor aslında isminden ve kapak resminden sanılacağı kadar melankolik bir havada ilerlemediğini söylemem gerekir. Daha çok sorgulayışın ve bir anlam arayışının öne çıktığı bir kitaptı.
"11 Kasım 1997 günü Veronika kendini öldürme zamanının - sonunda!- geldiğine karar verdi. Bir manastırda kiraladığı odasını dikkatlice temizledi, kaloriferi kapattı, dişlerini fırçaladı ve yatağına uzandı." (Sf. 13)
20'li yaşlarında hayatının tekdüzeliği ve yıllarca sürüp gidecek sıradanlığın saçmalığını düşünerek intihar etmeye karar veren Veronika adlı genç bir kadının, bu intihar girişiminden sonra başına gelenleri okuyoruz bu kitapta. Dışardan bakıldığında bu şımarıklık diyebileceğimiz kadar yolunda giden bir hayata sahiptir Veronika. Gençtir, güzeldir, zekidir, iyi arkadaşlık ilişkileri ve geleceği garantili bir mesleği vardır. Ama yine de içten içe bir şeyler onu rahatsız etmektedir. O, istemediği halde yaşamak durumunda olduğu bu hayatın içinde kapana kısılmıştır ve sırf günü geçirmek için yaşamaya daha fazla devam edemeyeceğini anlamıştır. Bu yüzden de buna bir son vermek için intihar etmeye kalkışır. Fakat başarısız olup da gözlerini bir akıl hastanesinde açacağını hiç düşünmemiştir... Gözlerini açtığında intihar sırasında kalbine verdiği zarardan ötürü sayılı günleri kaldığını öğrenir. Ne mutlu ona ki zaten o -Veronika- da ölmek istemektedir. Ve öylece ölümün geleceği günü beklemeye başlar.
Veronika'nın yanı sıra akıl hastanesinde tanıştığı "delilerin" de hayat hikayelerinin anlatıldığı bölümler vardı kitapta. Bu sayede delirmenin nasıl anlamlara gelebileceğini, asıl normalin ne olduğunu ve daha pek çok konuyu farklı bakış açılarından da okumuş olduk. Ayrıca kitap boyunca kendi hayatımızla o delilerin dünyasına arasında kıyas yaparak aslında deli olmanın zannedilenin aksine bize iyi gelebileceği kanısına varabiliyorduk.
"Aslında herkes deli, en deliler de deli olduklarının
farkında olmayanlar." (Sf. 105) deniliyor kitapta konuyla ilgili.
Sadece birçoğumuz çevreye ördüğümüz duvarların yüksekliğinden dolayı toplumla hemfikir görünür, derinlerde yaşarız bu deliliği. Farklı olduğumuz için deli damgası yemek istemeyiz bu yüzden de yalandan maskeler takınırız. Bazen bu maskeler o kadar fazla yüzümüzde kalır ki maskenin altındaki kendimizi unuturuz. Kim olduğumuzu ne için yaşadığımızı sevdiklerimizi ve sınırlarımızı unuturuz. Yabancılaşırız kendimize. Maskemiz için yaşamaya başlarız. Gerçekten sevdiğimiz için değil de bir saygınlığı var diye mesleğimizi seçeriz, gerçekten istediğimiz için değil de elalem ne der diyerek kararlar veririz. Oysa deli olmanın bize ne kadar iyi geleceğini bilsek... Ah işte bir bilsek... "Deliler delice şeyler yaparlar" (Sf. 199) sonuçta diyerek maskeleri çıkarıp kendimiz olabilsek...
"O hapları aldığımda nefret ettiğim birini öldürmeye çalışıyordum. İçimde başka, sevebileceğim Veronika'lar olduğunu bilmiyordum." (Sf. 76)
Veronika'nın hikayesini okumak içinizdeki başka benleri keşfe çıkmanız için size ilham olabilir.
Paulo Coelho 'nun okuru sürükleyip götüren anlatımıyla da zaten okuması oldukça kolay olacaktır.
Kitaba puanım: 9/10
İyi okumalar
