Anarşizm herkesin istediğini yapması değildir. Hiçbir yönetimin mevcut olmaması değildir. Kaos sevdalısı olmak değildir. Yakıp yıkmaktan ibaret de değildir… Ayrıca tek bir anarşizm modeli, programı veya fikri de yoktur. Anarşizm “merkezî” bir yönetimin olmamasıdır. Gönüllü yönetimlere dahil olabilmeyi, özgür bireylerin işbirliği içinde oldukları toplumlar oluşturabilmeyi savunur. Merkezî iktidarlar çürütücü ve despot olmaya yazgılıyken, gönüllü ve “yerel” iktidarlar insanın özgürlüğünü korur ve geliştirir. Anarşizmin derin felsefesinde insana güvenmek merkezî bir konumda bulunur. Tarihi çok eskilere uzanan anarşizm düşüncesini insanlık henüz tam anlamıyla tatbik etmedi. Sosyalizmi etti, kapitalizmi etti ve ediyor; ama anarşizmi tatbik etmedi. Oysa dünya nüfusunun artması, ülke sınırları içindeki insan gruplarının taleplerinin giderek farklılaşması ve merkezî devletlerin bunlar karşısında daha aciz kalması, anarşizmin gelişmesini sağlayabilir. Böylece bir ateist, ateistlerin oluşturduğu bir topluluğun gönüllü “vatandaşı” olup inananların kurumlarına vergi vermek zorunda kalmayabilir. Arabaların şehirlerdeki hakimiyetinden nefret eden insanlar, çocuklarını araba yerine bisikletin tek ulaşım aracı olduğu komünlerde bir araya gelip yetiştirebilirler. Aradıklarını bulamayan kişiler başka topluluklara veya “devletçiklere” geçerler… Hayaller, modeller ve gerekçeler değişebilir. Bu tür bir toplumun şimdikinden daha iyi olmayacağını ise kim iddia edebilir? Günümüzde kendi yasalarını yapabilen bölgeler, şehirler ve gruplar bu doğrultuda ufak da olsa bir fikir vermiyor mu? Colin Ward’ın “Anarşizm” kitabından bu fikrin özetini, Paul Avrich’in “Anarşist Portreler” kitabından ise bu fikrin tanınmış kişilerini ve de deneylerini öğrenebilirsiniz. Umarım post-apokaliptik filmler zihnî cesaretinizi azaltmamıştır.

Anarşist PortrelerPaul Avrich · Agora Kitaplığı · 201223 okunma

·

81 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Haydudu