Kitap, Tabiîn döneminden sonraki âlimlerin zamanlarını nasıl değerlendirdiklerini tarif ederek başlıyor. Zamanı istifadeli kullanma konusunda öyle gayretliler ki âdeta bir dakikanın bile hesabını yapmışlar desek abartmış olmayız. Yemek vaktini azaltmak için ekmeklerini ıslatarak çiğneme süresinden kısmışlar, kimisini kardeşi beslemiş; yolda yürürken okudukları için kimine at çarpmış, kimi kuyuya düşmüş; ölüm döşeğindeyken ezber yapanlar mı dersiniz, fıkhî müzakereler yapanlar mı, daha neler neler. Onların bu nimetin ehemmiyetinin farkında olan halleri, nimete olan şükran nevinden gayretleri beni mest etti. Tabii sadece gayretleri de değil. Onca gayretlerine ve dahi gayretleri olan mahsullerinin (eserlerinin) bereketli çokluğuna rağmen bunu övünç sebebi addetmek şöyle dursun; mütevazılıklarının arş-ı a’lâya çıkmış olması, hayranlık sebeplerinden biri. Kitabı okudukça âlimlerin zaman tanzimlerini namaz vakitlerine göre tayin ediyor olması, gecenin sessizliği ve seherin feyzinden istifade ediyor olmaları benim için rol model olmuştur her zaman. Zihinlerinin açık olduğu zamanlar zor meseleler ile uğraşmış, zihinleri yorgun olduğunda ezber ya da yazma ile ilgilenmişler. Zaman yönetimi desen var, bilinç farkındalığı desen var, “yok” yok âlimlerimizde. Çağın gereklerine asırlar öncesinden usul, yöntem göstermişler de biz ecdattan ders almayı bihakkın yerine getirememişiz sanki. Günde (tek bir zatın) 80 sayfa el ile yazarak üreten bir ceddin evladı olup da böyle az gayret ediyor olmamak için azmimi artırmak fikrini verdi bu kitap bana. Belki bu gayretle bi’ on kitap daha fazla okur, üç daha fazla çalışma yaparım. Ama zamanımı daha verimli geçirmiş ve dahi boşa gitmesine mâni olmuş olurum. Bu da duaya vesile nevinden buracıkta duruversin. E o zaman vira bismillah, Zübeyir Ağabeyin dediği gibi “Çabuk kitap başına!”

Zamanın KıymetiAbdulfettah Ebu Gudde · Otto Yayınları · 20185,8bin okunma

·

139 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Ruhi