Sene ’96 ya da ’97 olabilir. Benimle tanıştığı gün Kartal’da bir eve gitmiştik. Lise öğrencileri vardı. Şahane çocuklardı. “Bunlara Sezai Karakoç’u, Zarifoğlu’nu anlat” demişti. Ben 20 yaşında, bıyıklarının terlemesi tamamlanmamış bir şairdim. Asım ise Asım’dı işte. Bizim Asım. Asım Gültekin. Onu ilk tanıdığımda hangi derdin peşindeyse, vefatının 20 gün öncesinde konuştuğumuzda da aynı derdin peşindeydi. Bizim İslâmcı gelenekte “abi”lik isimli bir müessese vardır. Bakmayın siz FETÖ denen alçak terör örgütünün bu güzelim müessesenin adını kirlettiğine. Aslında, “insan yetiştirme bakımından” olağanüstü bir müessesedir. Onlarca, yüzlerce “okumaya-yazmaya meraklı” gencin önünü hem bir iş makinesi çalışkanlığıyla hem de bir mühendis inceliğiyle açmaya vakfetmişti kendini Asım. Düzenlediği etkinlik, konferans sayısı bini rahatlıkla geçmiştir. İlgilendiği gençlerin her birini edebiyat, kültür, sanat alanlarındaki yeteneklerine göre destekledi ömrü boyunca. Bunu, ani ölümünün ardından onu hayırla anan, sevgiyle hatırlayan binlerce genç insanın şahitliğinden rahatlıkla anlıyoruz. Bu yanıyla Asım’ı rahatlıkla “efsane abiler” silsilesinin son halkasına ekleyebiliriz. Politik duruşunu da, İslâmcı reflekslerini de hiç ama hiç değiştirmedi. Bu da onu “istikamet sahibi” bir insan yaptı. Bir de şu. Bir kavgaya girecekseniz, kendinizi bir mücadelenin ortasına atacaksanız güvenebileceğiniz isimler listesinin en başına rahatlıkla Asım’ı yazabilirdiniz. Bütün gövdesiyle sizin yanınızda olmanın bir yolunu her zaman bulurdu çünkü Asım. En son bizim Yusuf Genç’e “Hacı abi, bu bizim İslâmî ezgilerin tarihsel serüvenini anlatan bir yazı dizisi mi yapsak Cins’te?” mesajı atmış. Yusuf da derhal kabul etmiş tabii. “Eylülde başlayalım” diye sözleşmişler. Asım, ah! Allah rahmet eylesin sana güzel yaşıtım, güzel arkadaşım. Fatihalar, Yasinler yoldaşın; cennet, yurdun olsun.

Uçtun Yine Deli GönülAsım Gültekin · Aşina · 202193 okunma

·

69 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Ali Candan