hiç sevilmeyenler, tek arzusu sonsuz bi denize bakıp sonsuz düşünmek olanlar, uçurum kenarında atlasam mı bütün olanlarla savaşsam mı diye düşünenler... kırık camları birleştirmenin mümkün olduğunu düşünürdüm hep, benimkinin tuzla buz olduğunu bilmiyordum... hiçbir şeyi bilmiyordum.. hayatla nasıl savaşırım, birini geride nasıl bırakırım, boynunun kokusunu içime çektiğim adamı nasıl yabancı sayarım, hayaller kurduğum dostlarımı nasıl geride bırakırım bilmiyordum. hayatım bir kitap olsaydı adı "baş edememek" olurdu.. acıyla baş edemedim acı beni değiştirdi, travmalarla baş edemedim travmalar beni değiştirdi, özlemle baş edemedim, gözyaşlarıyla baş edemedim, beni defalarca yerle bir etmiş adamın hasretiyle baş edemedim. kötülükle baş edemedim. en çok yoran kendimdi, kendimle hiç baş edemedim. yeri geldiğinde yoluma bakmam gerektiğini idrak edemedim, hayatta hep masum olmamam gerektiğini bazen haksız da olsam dik durabilmeyi öğrenemedim. insan nasıl öğrenir ki zaten? belki bir sürü cevabı vardır.. nasıl öğreneceğimi bile öğrenemedim. şimdi nefret ettiğim bi şey varsa o da yazmak. yazınca nasıl tiksiniyorum kendimden, güçsüzlüktür belki de yazmak. kafamda bazı metaforlar var, kalbimde ise bir sürü duygu.. tiksiniyorum gerçekten yazarken ki halimden. bilmem, belki bir gün ölmeden önce yazarım. belki ölümüm bile yazı yazdığım kalemle olur, acımasız çok... annecim.. çok üzüleceğini bilmeseydim şuracıkta öldürürdüm kendimi belki.. sen yaşamaya değer bi şeysin benim için.. ben kimse için öyle değilim galiba.. hep hatalar yapıyorum yığınla.. yine de küçük kızını seversin biliyorum bi canı almış olsa da, senin kadar güzel olsa dünya keşke.. ama değil. yapamıyorum yaşama işini. beceremiyorum. bazen gece gibi ağır geliyor. ama senin içinde galaksiler var sonsuz. orada yaşasam keşke.
·
48 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.