ilk iki kitabı geçen senenin başında okumuştum ve ilk kitabı sevdiğimi söyleyemem, uzun bir müddet elimde sürünmüştü. seriyi ikinci kitap ile birlikte sevmeye başladım ama favorim kesinlikle bu kitap oldu. her şeyiyle çok daha iyiydi ve ilk kitapla kıyasladığımda Aslı'nın kendini çok geliştirdiğini söyleyebilirim. sadece çok uzatılmış bazı şeyler ve bu beni sıktı, kitabın biraz daha kısa tutulmasını isterdim çünkü zaten koskoca üç kitaptır beklediğimiz şeyler var. sıkıldığım bazı yerler olsada yine de sürükleyici ve merak duygusunu diri tutan bir kitaptı. Korel'i ilk kitapta hiç sevememiştim ve ona ısınmam çok zor olmuştu ama bu kitapla birlikte onu öyle çok sevdim ki... ona yapılan tüm haksızlıklar beni çok sinir etti böylece ve serideki en sevdiğim karakter de Korel oldu. keşke bazı şeyler daha farklı olabilseydi içimde kalan çok şey var, okuyamamanın hüznünü hep yaşayacağım. kitap çok güzel kurgulanmıştı ve Prometheus'un kim olduğunu tahmin etmiştim aslında ama oynadığı oyunlar beni hep ikileme düşürüyordu acaba o değil mi diye. ve özellikle Prometheus'un Karaer'liler ile bağlantısı beni fazlasıyla şaşırttı... bunu hiç beklemiyordum. yaşananlar cidden çok zor, çok ağır. hâlâ kitabın bendeki etkisini atlatabilmiş değilim. psikolojinizi fazlasıyla etkileyen ve sizi mahveden bir kitap.
-spoiler-
kitabı okurken genelinde Minel'e sinir olarak okudum çünkü bazı anlar bencilce davrandığını düşünüyorum ve Korel'in Prometheus olduğuna hiç inanmamıştım bu yüzden o bunu her düşündüğünde, imâ ettiğinde ya da söylediğinde çok sinirlenmiştim. iki Prometheus olması ise hiç beklemediğim bir şeydi ve Korel'in tüm o yaşadıkları... ve en azından Minel'in ona gerçekten bir kez sarılmasını isterdim. Büge'nin ölümü ise kitapta ağladığım ilk yer oldu, çok güzel bir anne olacağına emindim keşke o şans elinden alınmasaydı. ve Gürkan için de çok üzülüyorum ne hâlde olduğunu düşünemiyorum bile...
