Gerçekten içimizde bizim bile adını koyamadığımız bir çocuk düşmanlığımız var mıydı? Sorusuyla başlamak istiyorum birkaç saniye düşünmenizi isterim bu soruyu ve verdiğiniz cevapla ilerleyelim. Kitabın cevabı adı gibi netti ve evetti. Okudukça hayretlere düşüp öyle bir şeyin var olduğunu gördüğüm birçok nokta oldu. O kadar güzel ve somut örnekler vermiş ki kitap, adeta yüzüme çarptı bu gerçekler. Ama okumadan önce düşündürmüştü beni. Elbette okuduktan sonra aklımda birçok şey daha da netleşti. Fark edemediğimiz bir şekilde yok sayıyorduk, kınıyorduk çocukları örneğin; Çocuk gibi davranma, büyü artık çocuk değilsin vs. bunlar bizim açımızdan düşmanlığımızın küçük kısımlarıydı belki ama bence yine de çocuğa yapılabilecek her türlü kınama, küçük düşürücü söz, yok sayma bir istismardır. Peki öyleyse neden bu önyargıları görmek istemiyoruz ve reddediyoruz diye didikledim durdum kitabı. Bu nokta da kitap aslında çocuklara olan önyargının da tıpkı cinsiyetçilik, ırkçılık gibi büyük bir önyargı olduğundan bahsediyor. Sorularla ele alacak olursak çocukların eğitilmesi gereken birer vahşiler olarak mı görüyoruz veya çocuklar üzerinde bir otorite olmadan onları büyütemediğimizi bize düşündüren ne, doğruyu düşünemediklerini, algılarının kısıtlı olduğu kanısına nerden varıyoruz gibi soruları kitap boyunca düşünüp cevap bulmaya çalışarak okudum. Severek okuduğum, bana bilgi katan, içerisinde de vaka örneği sunulmuş, dili yalın, akıcı bir kitaptı. Kitap incelemesi hakkında daha yeniyim anlatın kitabı derseniz her şeyiyle en ufak ayrıntısına kadar önünüze sunabilirim, tartışabilirim ama iş yazıya dökmek olunca biraz çekingen olduğumu fark ettim. Umarım bir nebzede olsa kitabı anlatabilmişimdir:)

Çocuk DüşmanlığıElisabeth Young-Bruehl · İletişim Yayınları · 202119 okunma

·

56 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.