Ayfer Tunç’un yazdığı son, benimse okuduğum ilk romanı. Yazarın kalemini tanımayı çok istememe rağmen bunca zamandır okuyamamış olmanın hüznü ile bitirdim romanı. Tam da bitirdim denemez aslında; hikaye o kadar tanıdık ve gerçekçiydi ki bir çırpıda etkisinden kopabileceğimi zannetmiyorum.
Kuru Kız; sen, ben, duyguları daima bastırılmış, sesi kısılmış, hiçbir zaman fikri sorulmamış, onaylanmamış tipik yurdum insanından biri.
Kız Kurusu diyemedikleri için Kuru Kız demek zorunda kalan o çoğusu yalancı, dedikoducu ve ikiyüzlü iyi komşuların; dikkat çeken fiziksel özellikleri yüzünden sürekli insanlardan kaçan, varlığı bilinmesin diye ruhsal anlamda da silikleşen, adı bilinmeyen bir yerde adı bilinmeyen bir kadının akılca durgun oluşunu, aile bireylerini ve yaşam şeklini kaleme alan yazar; Kuru Kız ile okuru ters köşe ediyor.
Aptal sanılmak üzücüydü elbette. Fakat önemli olan; aptal görünen akıllı insanın içindeki uçsuz bucaksız hayallerini gerçeğe dönüştürme azmi ve böyle bir ortamda yaşamanın, kendini var etmeye çalışmanın insan ruhunu ve kişiliğini nasıl etkilediğiydi.
İnternet ve akıllı telefonun hayatına girmesiyle beraber kendi duvarları içinde inşa ettiği dünyasının ‘nasıl göründüğünden ve olduğundan çok, ne olmak istediğinin’ önemine vurgu yapıyor.
Kaybedecek hiçbir şeyi ve hiç kimsesi olmayan bir kadının kırk yıllık hayatı geride bırakıp bir kere olsun tersten yaşamak için tamamen tesadüf olan 02.02.2020 tarihinde bir daha dönmemek üzere “dünyanın sonuna” gitmemek için artık hiçbir gerekçesi yoktu. Dönmek için dönüşünü bekleyecek biri olmalıydı insanın. Çünkü yaşanmamış bir hayattan daha büyük bir acı olamazdı.
Yazar, “iyilik ve kötülüğün sınırları” üzerine yeniden düşünmemizi sağlıyor.
-İyilik tam olarak neydi?
-Başkaları kimdi, kimdi o sürekli bizim iyiliğimizi isteyenler?
-Elalem cehennemin başka bir yüzü değil miydi?
Kitapla ve sevgiyle kalın
Kuru KızAyfer Tunç · Can Yayınları · 20233,643 okunma
··
38 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.
